Dziewczynka z ulicy - sequel (6)

Dzień dobry!

Jak mija Wam pierwszy miesiąc roku 2018? Nadal trwacie w postanowieniach czy już dawno sobie odpuściliście? Bo mi na razie idzie dość marnie, ale zwalę to na duży zapieprz, za przeproszeniem, i napięte grafiki. :) Chęci na pisanie powróciły i coś czuję, że dzisiaj dostąpię zaszczytu ponownego poczucia weny twórczej.

Planuję trochę zmienić Melodie, tzn. bardziej uprofesjonalnić (istnieje w ogóle takie słowo?) stronę, choć nie posiadam jeszcze końcowej idei. Jeżeli macie jakiekolwiek pomysły, by Melodyjki zyskały nowych czytelników, śmiało piszcie! Będę wdzięczna za każdy pomysł, jaki padnie. :)

Tymczasem zapraszam na szóstą już część sequelu Dziewczynki z ulicy, w której możecie się spodziewać punktu kulminacyjnego - a przynajmniej wyjaśnienia dziwnego zachowania Delilah. Następny rozdział dodam zdecydowanie szybciej, bo najwyższy czas kończyć to opowiadanko. :)

Buziaki i do usłyszenia!

 

Sześć

Dochodziła godzina szósta wieczorem.

Penny otrzymała pilny telefon z pracy, więc musiała tam pojechać, a Tom jako wzorowy mąż postanowił odwieźć żonę. Za to Ash wraz z Deli i Maxem leżeli wygodnie w salonie, napawając się ciepłem bijącym z kominka. Ashton, widząc, jak Delilah zaczęła szczękać zębami mimo naciągniętego po uszy koca, postanowił rozpalić ogień. To znaczy, zlecił to zadanie bratu, a sam położył się obok dziewczyny, by pięć minut później zapaść w głęboki sen. Pochrapywał pod nosem, na widok czego Max jedynie wywrócił oczami. Kiedy Delilah wreszcie się ogrzała, a na jej twarzy znów pojawiły się kolory, zaproponował jej grę w chińczyka.

Oboje poczuli się jak za starych, dobrych czasów.

– Co tam u Sam? Nadal się spotykacie? – spytała jawnie zainteresowana Delilah, rzucając kostką.

– Nie.

– Aha? Może rozwiniesz? – parsknęła, unosząc brwi.

– Nie pasujemy do siebie. Ot, cała historia.

Max przesunął pionek o dwa pola, by z szerokim uśmiechem zbić ten należący do Delilah. Powoli wychodził na prowadzenie.

– Nie uwierzę, że nagle doznałeś olśnienia. Od dwóch lat biegałeś za nią jak kretyn, robiąc wszystko, czego tylko sobie zażyczyła. Głupia idiotka.

– Deli!

Max otworzył szeroko oczy i zaśmiał się nerwowo.

– No, co? Mówię prawdę. A teraz, kawa na ławę – dodała z uśmiechem, po czym sięgnęła po ciastko leżące na talerzyku na stole. Schrupała je ze smakiem. – Kim ona jest?

– Nie wiem, o czym mówisz...

– Daj spokój, Maxi, nie jestem twoim bratem, nie oszukasz mnie tak łatwo. No, więc? Znam ją?

Chłopak odetchnął głęboko, by wreszcie pokiwać głową.

– To Oliwia.

– Siostra Mickey'ego? – zapytała szczerze zaskoczona Delilah, po czym wykrzyknęła radośnie: – To cudownie! Uwielbiam tę dziewczynkę!

– Ta „dziewczynka” – wyjaśnił, rysując palcami cudzysłów w powietrzu – ma już szesnaście lat.

– Czemu się tak drzecie?

Ashton ziewnął szeroko, siadając. Przesunął jeszcze nieprzytomnym wzrokiem z Delilah na brata i z powrotem.

– Poza tym na razie raczej o tym nikomu nie wspominaj, Deli, dobra? – poprosił Max, kompletnie ignorując Asha.

– Dlaczego?

– Ten jej brat trochę mnie przeraża – wyznał przyciszonym głosem, więc Delilah musiała wytężyć słuch do maksimum. Po zrozumieniu wybuchła niepohamowanym śmiechem, nie mogąc się powstrzymać.

– Mike jest najmilszym facetem, jakiego znam. Nie musisz się go bać.

– Mam być zazdrosny o własnego kumpla? – wtrącił się Ashton. Zrobił zdziwioną minę, ale kiedy Delilah zaprzeczyła ruchem głowy, od razu się opanował.

– Jeżeli chcesz, Maxi, mogę ci towarzyszyć podczas rozmowy, żebyś poczuł się pewniej. Poza tym Mickey to mój przyjaciel, więc na pewno żadna krzywda ci się nie stanie – zapewniła.

– Dzięki, Del, ale nie. Muszę sam się z nim zmierzyć.

Max uśmiechnął się z wdzięcznością do Delilah, która natychmiast odwzajemniła gest.

Kolejne ruchy pionków oraz rzuty kostką rozegrali w ciszy, każdy zajęty własnymi myślami. Po dwóch minutach obserwowanie gry piekielnie się Ashtonowi znudziło, dlatego postanowił zająć się czymś ciekawszym. Zaczął bawić się włosami Deli, a później jej szyją. Z początku jedynie przesuwał po niej palcem, z radością dostrzegając powoli pojawiającą się gęsią skórkę, lecz wreszcie nieznacznie się nachylił i przygryzł lekko delikatną skórę. Delilah mimowolnie zagryzła wargę, odchylając nieco głowę, a tym samym dając Ashowi lepszy dostęp.

– Jesteście ohydni – mruknął obrzydzony Max, machając ręką. – Gdzie się podziały tamte czasy pełne kłótni, wyzwisk i krzyków?

Delilah zachichotała pod nosem, ale grzecznie odsunęła się od Ashtona, co chłopak skwitował krótkim:

– Ej, wracaj.

– Wybacz, Maxi. Swoją drogą, gdybyś widział nas wczoraj, wcale byś tak nie mówił – uśmiechnęła się szeroko. – Tak się pokłóciliśmy, że zabrałam rzeczy i wyniosłam się do Hemmingsów.

– Serio?

– Serio.

– Jakoś nie mogę w to uwierzyć. Jesteście aż obleśnie uroczy – parsknął Max i kręcąc głową, znowu rzucił kostką.

Nagle źrenice Delilah rozszerzyły się.

– Cholera, Ash, zapomnieliśmy o walizce!

– Jutro ją odbiorę – westchnął. – Chcecie coś z kuchni?

Ashton wstał z kanapy, z uwagą patrząc po reszcie. Max zaprzeczył, ale Delilah zmarszczyła nos w geście zamyślenia.

– W sumie zjadłabym jeszcze tego kurczaka z obiadu. Odgrzejesz mi? Albo nie, może przynieś mi resztkę sałatki makaronowej. Chociaż zastanawiam się jeszcze, czy nie zrobić sobie jajecznicy... Wiesz co? Pójdę z tobą, będzie mi się łatwiej zdecydować.

Uśmiechnęła się promiennie i w okamgnieniu zniknęła w korytarzu. Po chwili z kuchni zaczęły dobiegać dziwne stuknięcia. Bracia wymienili spojrzenia, nic nie mówiąc. Ash z westchnieniem ruszył za Deli, zastając ją z głową w lodówce, z której zaczęła wyjmować... Cóż, w zasadzie prawie wszystko.

– Zamierzasz wyjeść rodzicom całe zapasy? – parsknął w brodę po tym, jak oparł się o framugę. Założył ręce na ramiona i ze zdziwieniem przypatrywał się działaniom dziewczyny.

– Nie żartuj. Po prostu nie wiem, na co mam ochotę i próbuję się zdecydować. Będziesz chciał omleta?

– Omleta? A co z jajecznicą?

– Zmieniłam zdanie.

Wzruszyła ramionami.

– Wiesz co, Deli? Ostatnio zachowujesz się... dziwnie. Czy ty coś ćpasz? – zadał pytanie po dłuższym zamyśleniu. Zmrużył oczy w gniewie, lecz dziewczyna jedynie prychnęła.

– Weź nie żartuj. Dobrze wiesz, że nie biorę takich rzeczy. Jak w ogóle mogłeś tak pomyśleć? Poza tym uważam, że zachowuję się normalnie, a ty jak zwykle przesadzasz.

– Najpierw dzikie krzyki i obrażanie się o największą bzdurę – zaczął wyliczać na palcach Ash. – Potem ciągły płacz, te omdlenia, nie wspominając o twoim nieco wulgarnym i zarazem cholernie podniecającym zachowaniu podczas naszego ostatniego seksu. To – zaakcentował, podnosząc ton – nie jest normalne.

– Może mam raka?

– Nawet nie waż się tak myśleć – przeraził się szczerze Ashton.

Zanim zaczęli dalej spekulować nad przyczynami niespotykanego zachowania Delilah, telefon w kieszeni Asha zawibrował. Widząc, kto dzwonił, natychmiast odebrał.

– I co? Deli jest zdrowa?

– Tobie też dzień dobry, Irwin – westchnął Isaac. – Sorry, że dopiero teraz, ale w przychodni był istny sajgon. Nawiedziła nas jakaś epidemia grypy i ordynator nawet mi kazał...

– Skończ pieprzyć i odpowiedz na pytanie, Holt.

– Ash! – zbeształa chłopaka. – Bądź miły!

Irwin jednak machnął ręką, by mu nie przeszkadzała.

– Co powiedziały ci te wyniki? Robi się nieciekawie, bo Deli dzisiaj prawie też zemdlała.

– A co dzisiaj jadła?

– Hę?

– Daj mi Deli do telefonu, Ashton – odetchnął głęboko Holt.

– Cześć, Issy – przywitała się lekko drżącym głosem Delilah po przyłożeniu komórki do ucha. Przestąpiła z nogi na nogę, zaczynając się denerwować. – Jak tam?

– W porządku. Słuchaj, wiem, co ci jest i nie jestem pewien, czy to, co usłyszysz, ci się spodoba.

– Czy... czy ja umieram?

Ashton wybałuszył oczy, a z nerwów spociły mu się dłonie.

– Co? Nie, głupolu – sarknął Isaac. – Po prostu musisz się regularnie odżywać i dostarczać do organizmu wszystkie potrzebne składniki. Zapomnij o kawie, alkoholu i takich innych, gównianych rzeczach, które spiszę ci jutro w punktach, jak przyjdziesz do mnie na badanie.

– Kolejne? Myślałam, że już wszystko wiesz?

– Bo wiem.

– W takim razie co mi jest? Dlaczego nie chcesz powiedzieć, do jasnej ciasnej?! – warknęła Delilah, tupiąc nogą niczym mała dziewczynka. Ashton podszedł do niej i nachylił się, żeby posłuchać, ale został odepchnięty. Blondynka odeszła w drugi kąt kuchni, oparła się o blat i czekała na kolejne rewelacje od przyjaciela.

– Aha, nie możesz się też denerwować, nadwyrężać, przemęczać i takie tam.

– Okej, zapamiętam. Co to za choroba? – dopytywała. – Powiedziałeś, że mam się nie denerwować, ale to unikanie tematu wcale nie pomaga!

– No, dobra! Jesteś taka męcząca! Chciałem zbudować napięcie, a ty jak zwykle psujesz zabawę.

– Ja tu się zamartwiam, a ty sobie żartujesz...

– Cóż, tak w skrócie to masz w brzuchu pasożyta – zaśmiał się Isaac. – Zadowolona?

Delilah rozwarła szeroko usta, po czym rozbeczała się jak głupia.

– Jezu, nie wiedziałem, że aż tak się ucieszysz... Spokojnie, Deli, wszystko w porządku. Poradzicie sobie... Ashton przecież cię nie zostawi, bo... Halo, słuchasz mnie?

– Ashy – zawyła głośno, wpadając chłopakowi w ramiona – to tasiemiec!

Irwin skrzywił się z niesmakiem, ale grzecznie przytulił Delilah. Marszcząc nos, zerknął na jej brzuch, po czym wyrwał telefon z jej ręki. Po drugiej stronie Isaac śmiał się wniebogłosy, czym mocno go zirytował. 

– Moja dziewczyna ma w środku jakiegoś jebanego robala, a ty jeszcze masz czelność z niej żartować?! I co to za rechotanie? Na mózg ci padło? Lepiej powiedz, jak się tego pozbyć!

Issy dopiero po dwóch minutach uspokoił się na tyle, by powiedzieć coś zrozumiałego.

– Cóż, ten robal zalęgł się około półtora miesiąca temu, więc trochę ciężko będzie go usunąć. Rozumiesz, to trochę nielegalne, jeżeli nie zagraża życiu... żywiciela – wypowiadając ostatnie słowo, znów się roześmiał.

– Jak to nielegalne? Od kiedy pozbywanie się tasiemców jest nielegalne? Co ty w ogóle pieprzysz, Holt?

– Wiesz, na tabletki też już za późno, ale spokojnie – ironizował dalej – robal wyjdzie sam za parę miesięcy, a wtedy już do was będzie należała decyzja, co z nim zrobić. Zawsze możecie go oddać do domu pasożytów albo najzwyczajniej zachować i się nim zaopiekować. W ogóle rozumiesz, że niektórzy ludzie nawet je karmią, myją i przebierają w najdziwniejsze ubranka?

Ashton zmarszczył czoło, po czym pełen powagi zwrócił się do nadal cicho łkającej Deli:

– Twój przyjaciel to totalny idiota. Wiesz, że gada coś o wychowywaniu tasiemców? Jesteś pewna, że spotykanie się z nim jest bezpieczne? Chyba klepki mu się poprzestawiały.

– Halo, Irwin, wszystko słyszałem.

– I dobrze.

Niespodziewanie do kuchni weszli zadowoleni Tom z Penny, lecz widząc obecną sytuację uśmiechy natychmiast spełzły z ich twarzy.

– Jedynym idiotą, jakiego znam, jesteś ty, Irwin – odparł Isaac. – Gdybyś był choć w jednej czwartej tak inteligentny jak ja, od razu domyśliłbyś się, o czym mówię. Delilah jest w ciąży, kretynie.

– Co? – Ashton otworzył usta.

– Będziecie mieli dziecko, gratulację, tatuśku. Tylko nie zapomnij o jutrzejszych badaniach. Mówiłem już Deli, że...

Ash dalej nie słuchał. Rozłączył się i odłożył telefon na blacie. Zaciekle milczał, nie do końca mając pojęcie, jak powinien się zachować. Ocknął się dopiero, gdy Delilah szturchnęła go w ramię. Spojrzał więc na nią, przesuwając wzrokiem po zapuchniętej od płaczu twarzy. Teraz już rozumiał, dlaczego ostatnio zachowywała się aż tak nienaturalnie. Faktycznie był idiotą, skoro nie domyślił się wcześniej. W przypływie uczuć, których nawet nie potrafił opisać, przytknął dłoń do policzka Deli, a potem delikatnie musnął jej usta własnymi.

– Kocham cię –  wyszeptał słowa skierowane wyłącznie do niej.

Uśmiech momentalnie zajął niemal całą twarz Asha, czym zdezorientował obecnych.

– Co się stało, dzieciaki? – zapytał wreszcie Tom, nie potrafiąc powstrzymać swojej ciekawskiej natury.

– Deli jest w ciąży, tato.

– Co? Nie jestem w żadnej ciąży – zaprzeczyła momentalnie. – Mam tasiemca.

Państwo Irwin wyglądali na zdezorientowanych.

– Nie, Deli, to nie tasiemiec. To nasze dziecko – ostatnie słowo wypowiedział jakby z namaszczeniem, po czym przytknął rękę do brzucha Delilah. – Źle zrozumiałaś Isaaca. Jesteś w ciąży.

– Naprawdę? – spytała, niepewnie przygryzając wargę.

– Naprawdę.

– Obiecujesz?

– Obiecuję.

W szarych tęczówkach dziewczyny zabłyszczały łzy. Ashton przygarnął więc ją bliżej i pocałował w głowę. Wielokrotnie.

– Czy ktoś może mi wytłumaczyć, co się tutaj dzieje? – wtrącił Tom. – Na serio jesteś w ciąży, Deli? Zostanę dziadkiem?

– Ashton mówi, że jestem, a ja mu ufam – wyznała Delilah, z uczuciem patrząc Ashowi w oczy.

– Jeżeli jeszcze raz nas wkręcicie, dostaniecie szlaban.