Dziewczynka z ulicy - sequel (8)

Czołem!

Wstęp będzie krótki, podobnie zresztą jak sam rozdział. Mam malutko czasu, bo najpierw trzeba posprzątać, a potem śpieszę się na pociąg. Wreszcie wracam do domku! :) Następny już za dwa dni, a co!

Osiem

Pół roku później

Delilah leżała w łóżku z książką w ręku. Czytała jakiś tandetny romans z wypiekami na twarzy, co chwilę prychając, parskając czy mówiąc lakoniczne: „ta, jasne” lub „mhm, na pewno”. Obok niej spoczywała paczka chrupków serowych, które pochłaniała w zawrotnym tempie.

Tak odpoczywającą dziewczynę zastał Ashton. Wszedł do sypialni, oparł się o framugę drzwi i założył ręce na ramiona.

– Tu cię zostawiłem – powiedział, uśmiechając się szeroko.

– O, Ashy!

Delilah natychmiast zamknęła książkę, jakby została przyłapana na gorącym uczynku. Przygryzła niepewnie wargę, a jej prawa dłoń bezwiednie powędrowała na duży, ciążowy brzuszek.

– Co czytasz?

– Nic – odparła, rumieniąc się. – Jak było w pracy?

– Nudno. Na szczęście już wróciłem do ciebie i maluszka.

Ashton poluzował krawat, po czym nadal przyglądał się Deli w skupieniu. Dziewczyna uniosła kąciki ust wskutek jego słów.

– Dobrze, że jesteś. Tęskniłam – wyznała, a potem wpakowała do buzi całą garść chrupków. Żuła powoli, dogłębnie się nad czymś zastanawiając. – Zamówimy coś do jedzenia? Jakąś pizzę, czy coś? Jestem strasznie głodna.

Irwin z doświadczenia wiedział, żeby lepiej nie komentować żadnych zachcianek Deli. A szczególnie nie tych dotyczących jedzenia.

– Jasne, zaraz zamówię. To, co zwykle?

– Nie. Chcę pizzę z ananasem, oliwkami, kukurydzą i pieczarkami, i tymi fajnymi, ostrymi papryczkami.

– Bez mięsa? – zdziwił się.

– Kochanie, znamy się już wystarczająco długo, więc chyba nie muszę wspominać o takiej oczywistości jak kurczak? Mam rację?

Ash pokręcił głową z uśmiechem.

Jak on ją kochał.

  Kiedy chwycił za telefon, znów prześwidrował Delilah wzrokiem. Powróciła do czytania książki, która z pewnością nie należała do tych grzecznych, bo co chwilę się rumieniła.

Była idealna i należała wyłącznie do niego, do Ashtona.

Czy aby na pewno? Skąd inni faceci mieliby to wiedzieć, skoro...

I właśnie tego wtorkowego popołudnia Irwin doznał nagłego olśnienia.

– Jesteś piękna, Deli – wyznał w przypływie uczuć, nie potrafiąc się powstrzymać. Powolnym krokiem podszedł do łóżka i kucnął przy dziewczynie. Delikatnie założył za ucho kosmyk włosów, okalający jej policzek.

Delilah zmarszczyła czoło, po czym sceptycznie zlustrowała siebie wzrokiem. Leżała w dresach i swetrze, na którym na domiar złego znajdowały się pozostałości po jedzonych chrupkach serowych. Była niepomalowana, a na czubku głowy miała niechlujnie związanego koka. Ponadto nie pamiętała, czy umyła rano zęby, więc wielce prawdopodobny był też nieświeży oddech.

– Wyglądam strasznie, Ash. Jak kupa. Swoją drogą na pewno tak pachnę – przyznała ze zbolałą miną i zmarszczonym nosem. – Ale tak bardzo mi się dzisiaj nie chciało... W sumie nic mi się nie chciało. Wiesz? Przez tę ciążę strasznie się rozleniwiłam.

Ashton, jakby głuchy na jej słowa, splótł razem ich palce i ucałował w usta.

– Kocham cię, Delilah.

– Co ci się tak dzisiaj zebrało na czułości? – spytała z wielkim uśmiechem. – Też cię kocham.

Delilah pogłaskała chłopaka po policzku i chciała powrócić do czytania, ale spokój nie był jej dany. Nie dziś.

– Wyjdź za mnie – stwierdził niespodziewanie Ashton.

– Słucham?

– Wyjdź za mnie – powtórzył z mocą, klękając i z powagą wpatrując się w szare oczy dziewczyny. – Wiem, że nie tak to powinno wyglądać. No wiesz, nie mam pierścionka, w ogóle się nie przygotowałem, ale chcę wreszcie w stu procentach powiedzieć, że należysz do mnie. Nie mogę już odwlekać tej chwili, bo inaczej byłbym cholernym głupcem.

Deli z wrażenia aż usiadła.

– Mówisz serio czy się zgrywasz? Ash, jeżeli to jakiś twój kolejny kawał, to obiecuję...

– Pytam całkowicie poważnie. Wyjdź za mnie.

– Ty nie pytasz, tylko stwierdzasz – prychnęła z przekąsem, wywracając oczami.

– W takim razie – odchrząknął i chwycił jej ręce. – Kochanie, czy uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją żoną?

Delilah lekko spanikowała. Zaczęła niepewnie rozglądać się wokół, jakby szukając ukrytej kamery albo jakiegokolwiek innego dowodu na to, że jest wkręcana. Nie potrafiła pojąć sytuacji, przed którą postawił ją Ashton. Zmarszczyła czoło i z uwagą przyjrzała się jego twarzy, szukając tego przeklętego, wrednego uśmieszku. Jedyne, co udało jej się dostrzec, to zaciśnięte w wąską linię wargi, pojawiające się na czole kropelki potu i brązowe oczy pełne nieuzasadnionego lęku.

– O, Boże! Ty nie żartujesz?! – wykrzyknęła.

Wyrwała dłonie z uścisku Asha i przystawiła je do ust.

– Oczywiście, że nie. To jak? Odpowiesz mi?

Deli, nadal nic nie mówiąc, pokręciła przecząco głową. W jej oczach pojawiły się łzy, na widok czego Ashtona wręcz wmurowało. Przełknął głośno ślinę, blednąc.

– Ja wiem, kochanie, że w ogóle się nie przygotowałem – zaczął gorączkowo tłumaczyć – i te oświadczyny to tak spontanicznie wyszły, ale kiedy tak dzisiaj na ciebie spojrzałem, to... Nie wyobrażam sobie życia bez ciebie, dlatego świadomość, że ktoś mi może cię odebrać, cholernie mnie przeraża. Boję się, że wreszcie zrozumiesz, z jak wielkim idiotą się związałaś i odejdziesz... Rozumiem, że prosząc o twoją rękę, proszę o zbyt wiele, bo kompletnie nie jestem ciebie wart. Łudzę się jednak, że mimo wszystko w jakiś pokręcony i niezrozumiały dla mnie sposób, choć trochę ci na mnie zależy.

Delilah nie powstrzymywała już łez, które uwolnione popłynęły po zaróżowionych od nadmiaru emocji policzkach.

– Obiecuję, że zawsze będę cię kochał. A pierścionek możesz dostać nawet dzisiaj! Wystarczy jedno słowo, a biorę kluczyki i jedziemy do jubilera. Będziesz mogła wybrać taki, jaki tylko ci się spodoba, nie patrząc na cenę!

– Przestań wreszcie gadać i pocałuj narzeczoną – zachichotała nagle, czując ogarniające ją ogromne szczęście.

– Czyli się zgadzasz?

– Ta...

Nie dokończyła, bo Ashton złapał ją za kark i przyciągnął do namiętnego pocałunku.