Najważniejszy obowiązek wobec dzieci to dać im szczęście (4)

Część czwarta

           

            Zegar wybił dopiero godzinę dziewiętnastą trzydzieści siedem, ale przez te półgodziny swojego pierwszego dnia dyżuru na innym oddziale Draco i Hermiona mieli pełne ręce roboty i nie zanosiło się na chociażby chwilę przerwy. Obydwoje, kiedy tylko Paul oznajmił, żeby pacjenci na drugim piętrze zgłaszali się do nich z wszelkimi problemami, nie mieli czasu nawet na dopicie, już zimnej, kawy. Co dopiero mówiąc o jakiejkolwiek rozmowie niezwiązanej bezpośrednio z wykonywanym fachem. Oczywiście, od czasu do czasu rzucali sobie zdziwione, ale i trochę zaciekawione spojrzenia, które – kiedy tylko się na tym przyłapywali – prędko zmieniały swój tor.

Niczym zabawa w kotką i myszkę.

            Hermiona właśnie szybko przechodziła z jednej sali do drugiej, gdy ktoś ją zaczepił. Stanęła na chwilę, w myślach przy okazji powtarzając sobie, dlaczego zmierzała akurat w tamtą stronę, po czym odwróciła się na pięcie. Z radością w oczach patrzyła na nią Klara, która zaśmiała się, widząc rozkojarzoną minę uzdrowicielki.

            – Proszę, masz tutaj ostatnią, zarejestrowaną dzisiaj pacjentkę – powiedziała, uśmiechając się serdecznie na dźwięk dość głośnego i ociężałego westchnięcia, które wydała z siebie panna Granger. – Pierwsze dni zawsze są najgorsze, przyzwyczaisz się, Hermiono, zobaczysz – dodała i puściła jej perskie oczko.

            – Obyś miała racje – odetchnęła głęboko szatynka, drapiąc się przy okazji po głowie, przez co jej brązowe pukle zaczęły delikatnie falować. Dziewczyna nie wiedziała dlaczego, ale z całego swojego ciała najbardziej uwielbiała właśnie włosy, choć czasami było z nimi aż za dużo zachodu. Znów wsunęła dłoń pod gęste loki, lecz jednak tym razem tylko lekko poprawiła fryzurę, unosząc je łagodnie do góry.

            Kiwnęła głową w stronę swojej koleżanki po fachu, po czym lokując teczkę z danymi pacjentki pod pachą, ruszyła w stronę swojego gabinetu, całkowicie zapominając o wcześniejszym powodzie, dla którego zaszła aż na drugi koniec korytarza. Musiała choć na chwilę odpocząć; niemiłosiernie boląca głowa i sprawa zniknięcia Zoey wcale nie ułatwiały jej pierwszego dnia w pracy, wręcz przeciwnie - nie mogła się na niczym skupić. Ciągle niechcący się potykała, była niedelikatna w stosunku do chorych, a nawet zbiła fiolkę z eliksirem pobudzającym skurcze, którego ważenie zajmuje całe trzy tygodnie i pięć dni. Była po prostu wściekła i zmartwiona.

            Jestem beznadziejną matką, pomyślała, rzucając teczkę na stół i z głośnym jękiem siadając na jednym z foteli w gabinecie. Moja córka zaginęła, a ja, jak gdyby nigdy nic, pracuję.

Wiedziała jednak, że owe zajęcie jest bardziej owocne niż samotne siedzenie w domu. Tutaj przynajmniej była pewna, że nie zrobi jakiegoś głupstwa, na przykład wtrącając się w śledztwo Harry’ego. Całkowicie wierzyła, że przyjaciel nie spocznie, póki nie odnajdzie swojej chrześnicy. Na duchu podnosił ją również fakt, że jako szef Biura Aurorów zarządził, że w poszukiwaniach ma wziąć udział dość spora grupa jednych z lepszych aurorów. A jej pomoc nic nie wniesie, może nawet wiele utrudnić.

Ale, cholera, czemu to tak długo trwa!, krzyknęła w myślach i podparła głowę rękoma. Chciała płakać, miała ochotę uderzać bez rozpamiętania w mebel, na którym właśnie siedziała. Pragnęła niszczyć, coś rozwalić. Niestety, nie miała na nic siły. Jej organizm był dzisiaj stanowczo zbyt wyczerpany, żeby używać siły fizycznej większej niż minimum.

A marzyła tylko o tym, by jej córeczka znalazła się cała i zdrowa.

Czy to tak wiele?!

Przecierając oczy, spojrzała na duży zegar, który wisiał na ścianie nad regałem z przeróżnymi tomiskami. Wskazywał dopiero dwudziestą.

– Hermiona!

Usłyszała krzyk, który poprzedziło głośne trzaśnięcie drzwiami. Zerwała się na równe nogi, lekko zamglonym wzrokiem przyglądając się blondynowi, który właśnie wpadł do pokoju.

– Szukam cię i szukam – powiedział głośno, ale po chwili westchnął ociężale, mierzwiąc sobie włosy jednym ruchem dłoni. Ten gest wywołał u Hermiony niechciane rumieńce – za bardzo kojarzył jej się z czasami szkolnymi, a dokładnie z momentami gdy ten dopiero co zsiadał spocony z miotły po wyczerpującym i – jeżeli grali z Gryfonami – przegranym meczu. Zazwyczaj wtedy był okropnie zły, ale dzięki temu jego oczy zawsze niebezpiecznie, ale i pięknie błyszczały.

Tym razem było podobnie. Hermiona poczuła, jakby znów mieli po siedemnaście lat.

– Przepraszam – zdołała tylko odpowiedzieć. – Przepraszam – powtórzyła, delikatnie chrząkając, po czym sięgnęła po kawę, która stała bezpiecznie na biurku. Złapała kubek niepewnie w dłonie, by po chwili wziąć głębokiego łyka, który był trochę zbyt duży, przez co jej oczy lekko zaszły łzami. Odstawiła naczynie, drżąc.

– Wszystko w porządku? – zapytał Draco, zaczynając podchodzić do niej powolnym krokiem. Szatynka westchnęła, ale pokiwała twierdząco głową i bez żadnego słowa opuściła gabinet, całkowicie ignorując fakt, że Draco właśnie wyciągał w jej stronę swoją dłoń. Dziewczyna zostawiła oniemiałego Malfoya, który, kiedy tylko drzwi się zamknęły, uśmiechnął się ledwo zauważalnie, a w jego szarych oczach pojawił się dziwny błysk.

           

*

            Dochodziła godzina dwudziesta druga. Po raz pierwszy od jakiś dziesięciu minut w św. Mungu zrobiło się dość spokojnie. Ludzie nie biegali już we wszystkie strony, cały czas się ze sobą zderzając. Nawet uzdrowiciele mieli chwilę, żeby usiąść i choć trochę dać odpocząć swojemu ciału. Tak było i na piętrze drugim w gabinecie przełożonych oddziału położniczego. Panna Granger i pan Malfoy w ciszy rozkoszowali się paroma minutami wolności od harmideru szpitalnego. Jednak tak było tylko pobieżnie; wewnątrz siebie toczyli nieme walki. Hermiona nawet z nerwów zaczęła obgryzać paznokcie, lekko potupując nogą.

Ile by dała, aby w tym momencie i ona mogła zacząć szukać Zoey; może nie tyle, co szukać – to zadanie należało do jej przyjaciela – ale zrobić coś pożytecznego. Cokolwiek! Denerwowała się jak nigdy, co jakiś czas rzucając okiem na zegar ścienny.

Draco zaś z zainteresowaniem przypatrywał się, oczywiście niezauważalnie, kobiecie, której nie widział już od dobrych paru lat. Zmieniła się, i to bardzo. Wyładniała, a nawet śmiał stwierdzić, że stała się bardzo atrakcyjna; każdy jej ruch i gest, pomimo tego, że czasami był on dość niezdarny, miał w sobie aż za dużo seksapilu.  

            Ich rozmyślania przerwało głośne pukanie do drzwi. Popatrzyli na siebie zaskoczeni, po czym równocześnie odpowiedzieli „proszę”. Znów rzucili sobie kolejne spojrzenie, lecz tym razem w ich oczach dało się zobaczyć nutkę rozbawienia.

            Niestety, nie na długo, ponieważ do ich gabinetu weszła Lavender, a zaraz za nią jej rudowłosy mąż. Hermiona zamarła. Raptownie wstała na nogi i zaklęła w duchu siarczyście. Całkowicie zapomniała o rozmowie, którą miała przeprowadzić z panią Weasley, i to był jej błąd.

            Ron również wyglądał na zaskoczonego; z niedowierzaniem przyglądał się Hermionie, która zacisnęła mocno wargi. Pamiętał ten widok; zawsze tak robiła, kiedy była przestraszona bądź zdezorientowana. I zamierzał to wykorzystać, tym bardziej że jego wcześniejsza miłość do niej przerodziła się w nienawiść, która podwoiła się w momencie, kiedy ten zauważył Dracona.

            – Malfoy – zwrócił się do blondyna, kiwając głową na przywitanie. Uzdrowiciel odwzajemnił gest, po czym wstał, z zamyśleniem spoglądając na dawnych przyjaciół. Oczywiście, nie raz obiło mu się o uszy, że szkolna Trójca rozpadła się parę lat temu, lecz jakoś nigdy nie mógł w to uwierzyć. Doskonale pamiętał, jak zawsze razem przemierzali przez szkolne korytarze, jak z ledwością unikali wszelkich niebezpieczeństw czy kar; zawsze razem, bez względu na wszystko.

– Granger – dodał Ron, uśmiechając się groźnie. Dziewczyna zaś tylko zacisnęła pięści, nie wydobywając z siebie żadnego głosu. Nie chciała, by jej nowy partner dowiedział się, dlaczego ci zerwali ze sobą przyjaźń, a była wręcz pewna, że jeśli choć trochę zdenerwowałaby Weasleya, Draco dowie się nie tylko o jej miłości w stosunku do niego, ale także o córce, która powstała przy jego udziale. Na myśl o Zoey, Hermiona jeszcze bardziej posmutniała; w jej oczach zaczęły zbierać się łzy, a oddech nieznacznie przyśpieszył, robiąc się ciut głośniejszy.  

            – Widzę, że spotkanie to będzie czysto rodzinne – zaczął Ron, wymownie patrząc w stronę obydwóch uzdrowicieli. Draco, słysząc to, uniósł ze zdziwienia brwi, a Hermiona głośno przełknęła ślinę. Malfoy spojrzał na szatynkę, po czym widząc jej przestraszony wyraz twarzy, chrząknął donośnie, zwracając na siebie uwagę wszystkich zebranych.

            – Nie rozumiem, o co panu chodzi, panie Weasley – odpowiedział całkowicie służbowym tonem i wskazał ręką krzesła, które stały przy jednym z biurek. Pacjentka natychmiast zajęła wskazane miejsce, a za jej przykładem poszedł Ron. Draco usiadł po drugiej stronie stołu i widząc jak Hermiona trochę się uspokaja, z wdzięcznością patrząc na niego, puścił jej oczko.

             Malfoy w zamyśleniu sięgnął po teczkę, w której znajdowały się dane Lavender Weasley. Szybko przelatując wzrokiem po tekście, złożył ręce i podniósł głowę, uśmiechając się uroczo w stronę małżeństwa. Chrząknął ponownie.

            – Okres płodowy – zaczął – to czas, w którym…

            Urwał w połowie zdania, ponieważ przerwało mu głośne pukanie w drzwi, które po chwili otworzyły się z lekkim hukiem. Do gabinetu wparował sam Harry Potter, który widząc zebrane towarzystwo, zamarł w bezruchu. Z niedowierzaniem wpatrywał się w Rona, który wstał raptownie na nogi. Hermiona poszła za jego śladem.

            – Potter – wysyczał przez zaciśnięte zęby rudowłosy i zmrużył groźnie oczy. Kiedy wybierał się tutaj wraz z żoną, nie miał bladego pojęcia, że zostanie przywitany przez dwójkę swoich dawnych przyjaciół. Inaczej w ogóle by nawet nie wychodził z domu; za dużo urazów z przeszłości, żeby zapomnieć o nienawiści, która wręcz od niego promieniowała.    

            Harry tylko delikatnie kiwnął mu głową. Nie miał zamiaru znów się kłócić z Weasleyem. Nie przy ludziach. Podobny gest uczynił w stosunku do Malfoya, ale zrobił to z łagodnym uśmiechem, który blondyn bez przeszkód odwzajemnił. Po chwili Harry westchnął głośno i spojrzał na swoją ukochaną przyjaciółkę, którą traktował jak siostrę. Właściwie to często nawet tak do siebie wołali, przez co Zoey…

            – Hermiono, mogę cię prosić? – zapytał, próbując zdobyć się na rzeczowy ton głosu. Na szczęście miał to opanowane do perfekcji. Granger natychmiast i dość szybkim krokiem skierowała się w jego stronę, po czym wyszli, zamykając delikatnie drzwi. Jednak zanim zamknęły się one całkowicie, usłyszała, jak Draco wzdycha, od początku zaczynając swój przerwany wykład.

            – Nie ma żadnych śladów – zaczął powoli Harry, nie owijając w bawełnę. Wiedział, że w tym momencie jego przyjaciółka musi usłyszeć prawdę, choćby tą najgorszą. – Szukaliśmy we wszystkich miejscach, do których mogła się sama udać, ale nikt o niej nie słyszał ani jej nie widział. Przypuszczamy także, że ktoś mógł ją porwać – Hermiona, gdy tylko to usłyszała, wciągnęła głośno powietrze – albo zaczarować, co jest bardziej prawdopodobne. W końcu ten list pisała własnoręcznie, sama także wyszła z domu; jej kroki prowadzą do głównej ulicy, a potem nagle się rozmazują. Ta sytuacja jest dziwna. Naprawdę nie mam pojęcia, co się stało. Tym bardziej że prawie nikt z Ministerstwa dokładnie nie zna waszego miejsca zamieszkania, w końcu to mugolska dzielnica. A jakby Zo uciekła, to dlaczego? To nierealne! Przecież…

            – Ale znajdziesz ją, tak? – zapytała, przerywając Harry’emu w połowie dość chaotycznej wypowiedzi.

            – Oczywiście! – odpowiedział z pewnością w głosie i uśmiechnął się pocieszająco. – Hermiono, obiecuję, że nie spocznę, póki jej nie znajdę – dodał, a dziewczyna uspokoiła się trochę. Miło było to słyszeć.

            – Dziękuję – powiedziała. Nagle do jej głowy wpadło wiele myśli – zaczęła wyobrażać sobie twarz uśmiechniętej Zo. Jej czara goryczy się przepełniła, więc z płaczem rzuciła się Potterowi w ramiona. Ten natychmiast mocno ją do siebie przytulił, głaszcząc ją lekko po plecach. Doskonale wiedział, jaką katorgę przeżywa szatynka. Jemu także nie było łatwo, wręcz przeciwnie - po raz pierwszy od jakiegoś czasu stracił nad sobą panowanie w czasie jakiejś wyprawy. Zresztą, cały dzisiejszy dzień chodził strasznie wściekły, zdarzyło mu się nawet nawrzeszczeć na jakiegoś gamonia, który trochę za głośno kaszlał.

A wszystko to za sprawą jednej, małej, niewinnej ośmiolatki.

            Na szczęście już za parę godzin wróci do Luny. I do minidzidziusia, który jeszcze rósł w brzuchu jego ukochanej.   

*

             Była wdzięczna Merlinowi, że ten dzień nareszcie się skończył.

Od kiedy tylko przekroczyła wejście do św. Munga, marzyła jedynie o tym, by wrócić do domu, paść na łóżko i zanieść się płaczem. Chciała pozbyć się w końcu tego uczucia, które wypełniało jej serce od czasu, gdy dowiedziała się o zaginięciu córki. Pragnęła ją wreszcie znaleźć, mocno do siebie przytulić i oznajmić, że rezygnuje ze swojej posady, żeby tylko mogła przebywać z nią każdą minutę swojego życia. 

            Westchnęła ociężale, po czym dopijając już ostatni łyk kawy i zapinając guziki czarnego płaszczyka, zaczęła kierować się w stronę wyjścia.

            – Do zobaczenia, Hermiono.

Usłyszała jeszcze za sobą zmęczony głos Draco, który uśmiechnął się delikatnie w jej kierunku. Pomimo negatywnych emocji, które wręcz zalewały jej ciało, zdobyła się na odwzajemnienie gestu.

            – Tak, dobranoc – odpowiedziała melodyjnym głosem i nieświadomie zaczęła gryźć swoją dolną wargę, przez co blondyn uśmiechnął się jeszcze szerzej.

            – Nie zdążyliśmy dzisiaj prawie w ogóle ze sobą porozmawiać, a przyznam, że jestem dość ciekawy twojego teraźniejszego życia – zaczął, zarzucając na siebie swój płaszcz. – Oby udało nam się to pojutrze – dodał, po czym mrugnął do niej zadowolony, na co ta tylko wywróciła oczami.

Przez moment udało jej się zapomnieć, w jak parszywej sytuacji się znajduje.

            – Jasne – odpowiedziała i już miała zamiar otworzyć ponownie usta, żeby coś oznajmić, kiedy ten się ponownie wtrącił.

            – Ach, i nie przejmuj się, na pewno wszystko będzie dobrze.

            I wyszedł. Tym razem to on pozostawił dziewczynę całkowicie zdezorientowaną, która uśmiechnęła się delikatnie, próbując w pełni uwierzyć w jego pocieszające słowa. Jednak po chwili jej radość wyparowała, ponieważ uświadomiła sobie, że prędzej czy później będzie musiała mu powiedzieć o tym, że ma córkę. Córkę, której nie widziała od dwóch dni…

            Poza tym skąd on, do jasnej cholery, wiedział, że coś się dzieje?!