Dziewczynka z ulicy - sequel (2)

Hej, cześć, witajcie! :)

Jak samopoczucie po Sylwestrze? Nowy Rok dobrze się zaczął czy już macie dość i czekacie na kolejny rok? Ja dopiero wróciłam do świata żywych, najwyższy więc czas wrócić też do szarej rzeczywistości. 

Przychodzę z drugim rozdziałem sequelu Dziewczynki. Z góry uprzedzam, że Delilah powoli staje się furiatką, ale nie przejmujcie się tym, to efekt zamierzony. 

Jeszcze chciałabym przypomnieć o dwusetnym poście, w którym możecie ot tak dostać książkę. Tutaj klik, jeśli ktoś jest zainteresowany. :)

Dwa


 

Luke z jękiem podniósł się z wygodnej kanapy i niechętnie ruszył w stronę frontowych drzwi. Od paru chwil ktoś zawzięcie dzwonił dzwonkiem, za co Hemmings zamierzał nieźle ochrzanić gościa. Otworzył drzwi, a słowa pełne krytyki nagle zamarły w krtani. Na korytarzu stała Delilah, która wyglądała okropnie.

– Boże, co ci się stało?!

–  Cześć – wyjąkała. Po jej twarzy spływały łzy rozpaczy. Cały makijaż zszedł po policzkach, pozostawiając jedynie czarne smugi. – Czy... czy jest Mel?

– Jasne, wchodź.

Luke przygryzając kolczyk w wardze, przepuścił dziewczynę, aby weszła do środka. Melody, jakby przeczuwając, że stało się coś złego, znienacka pojawiła się na korytarzu. Delilah potrzebowała jedynie dwóch sekund, by znaleźć się w objęciach przyjaciółki. Hemmings czuł się bardzo niepewnie, widząc cały ten obrazek. Mel rzuciła mu znaczące spojrzenie na drzwi, więc powiódł za nią wzrokiem.

Na korytarzu stała walizka.

– Chodź, zrobię ci herbaty i wszystko mi opowiesz, okej?

Deli pokiwała głową, bez dalszego słowa włócząc nogami za przyjaciółką. Z nieukrywaną zazdrością zerknęła na wypukły brzuch Melody, sama nie wiedząc dlaczego. Przecież po tej całej akcji z Ashtonem nie chciała żadnego dziecka...

Najpierw to on musiał dorosnąć.

Usiadły na kanapie, a Mel postawiła przed Delilah zieloną herbatę. Luke postanowił się nie wtrącać i dać im trochę prywatności, dlatego bez szemrania zamknął się w sypialni.

– Dobra, mów, co się stało. Zerwaliście, prawda? – dopytała delikatnie Melody.

– Nie do końca.

– Jak to? A ta walizka? – Zmarszczyła czoło szatynka. – Uciekłaś, tak? Co ten dupek ci zrobił, Deliah? Zdradził cię? Boże, zakatrupię tego gnoja!

Wilson poczuła napływającą złość.

– Nie zdradził mnie, Mel – odparła.

Deli opowiedziała dokładnie całą, poranną sytuację. Przez chwilę zastanawiała się, czy aby jej reakcja nie była zbyt przesadna, ale zanim doszła do jakiegokolwiek wniosku, zrobiło jej się cholernie niedobrze. Niczym z procy zerwała się na równe nogi i pognała wprost do łazienki. Taką pochylającą się nad sedesem i zwracającą zawartość żołądka zastała ją Melody. Przyjaciółka usiadła na krawędzi wanny, a potem zaczęła gładzić Delilah pocieszająco po plecach.

– Wszystko okej? – zapytała, kiedy Deli wreszcie podniosła głowę. W szarych oczach błyszczały łzy.

– Mhm, przepraszam. To z tych nerwów.

– Jasne, nie ma sprawy. Przepłucz usta i chodź do salonu. Może zrobię ci miętę?

– Przecież już mam herbatę – zaprzeczyła, uśmiechając się nieznacznie. – Dzięki, ale nie potrzebuję drugiej.

Kiedy znów siedziały na kanapie, Melody zapytała:

– Nie pracujesz dzisiaj?

– Nie. Po tej akcji z Ashem zadzwoniłam do pana Browna i poprosiłam o wolne. Dał mi trzy dni urlopu.

– Też bym chciała takiego wyrozumiałego szefa – zajęczała.

– Przecież odkąd wiesz o ciąży, jesteś na macierzyńskim – przypomniała Delilah, na co Mel jedynie wzruszyła ramionami. – Czy mogę zostać u was na parę dni? Nie mam ochoty wracać do domu i widzieć się z nim.

– Oczywiście, że tak.

– A nie zapytasz Luke'a? Może będzie miał coś przeciwko? Nie chcę się wam narzucać. W razie czego mogę wynająć pokój w hotelu albo...

Delilah nagle przerwała, dostrzegając osobę stojącą w korytarzu. Rozdziawiła buzię, zacisnęła pięści i stanęła na równe nogi.

– Co ty tu robisz?! Przecież mieliśmy od siebie odpocząć! – Kiedy Ashton zaczął się podchodzić, wyciągnęła ręce przed siebie i warknęła: – Nie zbliżaj się!

Wiedziała, że gdyby tylko chłopak ją dotknął, od razu by się poddała.

– Jak tu wszedłeś? – zdziwiła się Melody.

Zastanawiała się, co bardziej ją zaskoczyło: wybuch Delilah czy wtargnięcie Irwina.

– Zapomnieliście zamknąć drzwi na zasuwę – westchnął Ashton, znów robiąc parę kroków wprzód, skutkiem czego w oczach Deli pojawiły się łzy. – Kochanie, uspokój się, przestań robić sceny i wróć do domu.

– Nie! Nigdzie z tobą nie idę!

– Kurwa mać, Delilah, teraz to ty zachowujesz się jak dzieciak! – wyrzucił Ash, nie mając pojęcia, co robić. Jego dziewczyna w tej chwili przypominała wariatkę, czego świadomość aż przerażała.

Łzy przestały płynąć, a w oczach Mosley pojawiły się złowrogie błyski.

– Z kim przystajesz, takim się stajesz. Powtórzę po raz ostatni: nigdzie z tobą nie idę. Zostanę tu na zawsze, zobaczysz! – wysyczała groźnie. Dopiero po wypowiedzeniu tych słów zorientowała się, jak głupio zabrzmiała. Spojrzała z przerażeniem na zaskoczoną Mel, skonsternowanego Ashtona oraz Luke'a stojącego w korytarzu z otwartą buzią. Nawet nie zauważyła, kiedy wszedł. – Boże, co ja wygaduję! Przepraszam, tak bardzo przepraszam...

Delilah opadła na kanapę, schowała twarz w dłoniach i najzwyczajniej w świecie znów się rozpłakała.

– Okeeej – przerwał ciężkie milczenie Luke. – Nie mój cyrk, nie moje małpy.

Ulotnił się z powrotem do sypialni, nie bacząc na proszące spojrzenie Melody. Przeniosła je później na Ashtona wyglądającego jakby również marzył o ucieczce. Wskazała palcem na chłopaka, a później na Delilah, dając mu jasno do zrozumienia, czego oczekuje. Na szczęście ten bez wątpliwości pokiwał powoli głową.

Kiedy jednak Irwin zbliżył się do Delilah i dotknął jej kolana w ramach pocieszenia, dziewczyna szybko uniosła głowę i prychnęła gniewnie: – Mówiłam, żebyś się nie zbliżał, dupku!

Ashton raptownie odskoczył.

– Deli – zaczęła Melody, siadając obok przyjaciółki. Objęła ją ramieniem, a Delilah ku zdziwieniu od razu się do niej przytuliła. – Co tak naprawdę się stało?

– To wszystko jego wina!

Nawet nie podnosząc głowy, wskazała ręką bezpośrednio na Irwina.

– Ashtona, tak? – pytała łagodnie, głaszcząc Deli po włosach.

– Tak, tego cholernego dupka.

– Ej! – wtórował Ash, ale po tym, jak został zgromiony wzrokiem przez Melody, momentalnie ucichł.  

– No, dobrze, a co ten dupek konkretnie zrobił? Poza tym, oczywiście, że zachowuje się jak gówniarz.

– Okłamał Penny! – pociągnęła nosem.

– Ryczysz tylko dlatego, że okłamałem matkę? – Brwi Ashtona powędrowały niemal do linii włosów. Parsknął śmiechem, nie wierząc w nierealność tej całej, zakichanej sytuacji. – Prawie zerwaliśmy, bo nie powiedziałem prawdy. I to jeszcze nie tobie, ale mojej matce? Czy ty słyszysz, jak to bezsensownie brzmi?

Delilah odetchnęła głęboko, po czym przesunęła spojrzeniem z Melody na Asha. Zaczęła się powoli uspokajać. Zrozumienie przyszło jako drugie, co poskutkowało szerokim otwarciem oczu.

– Cóż – przeciągnęła słowo Mel. – Nie wierzę, że to powiem, ale Irwin ma rację, Deli...

– No, wieeem – jęknęła, wyrzucając ręce do góry.

– Czyli co? Przestaniesz zachowywać się jak kretynka i wrócisz ze mną do domu?

Blondynka niespodziewanie zeskoczyła z kanapy i przytuliła się do Ashtona, który znów zbaraniał. Dzisiejszy humor Delilah przerósł jego najśmielsze pojęcie.

– Przepraszam, Ashy – wyszeptała, chowając twarz w zagłębieniu szyi chłopaka. – Już mi przeszło. Proszę, zabierz mnie do domu.

Ashton z westchnieniem pomógł Deli wstać i pociągnął ją w stronę wyjścia, bojąc się, że zaraz jej się odwidzi. Swoją drogą, przerażała go myśl, jak wiele był w stanie zrobić dla tej dziewczyny. Nigdy w życiu nie spodziewał się, że aż tak mocno kogoś pokocha.

– To na razie, Wilson – zdołał jeszcze powiedzieć, nim zatrzasnął drzwi.

– Na razie – wyszeptała do siebie Melody.

Luke momentalnie pojawił się przy boku dziewczyny. Miała ściągnięte brwi, jakby się nad czymś dogłębnie zastanawiała.

– Wszystko słyszałem. Co tu się, do cholery, odchrzaniło?

Mel wskazała głową na walizkę Delilah, która stała samotnie w korytarzu.

– Myślisz, że szybko sobie o niej przypomną? – Luke wzruszył ramionami, ale zaraz podszedł do drzwi i zamknął je na wszystkie spusty. – Co robisz?

– To na wszelki wypadek, jakby postanowili wrócić.

Melody roześmiała się pod nosem. Podeszła do Luke'a i pocałowała go w policzek. Dopiero w nocy, tuż przed zapadnięciem w sen, uświadomiła sobie, dlaczego Delilah mogła zachowywać się jak furiatka.