Zamaskowana (15)

Dzisiaj bez pogadanki - zapraszam na rozdział z nadzieją, że się spodoba! :)

 

15. Wybierzesz jego czy mnie?

Obudziłam się przez suchość w buzi. Marzyłam o zimnej, mokrej wodzie. Otworzyłam oczy, ziewnęłam, ale po przekręceniu się na bok, obrazy z wczoraj raptownie powróciły. Patrząc na nadal śpiącego Petera, poczułam gorąco na policzkach.

Co ja narobiłam?!

Zachowałam się jak dziwka. Jeszcze nigdy nie przespałam się z ledwo poznanym mężczyzną. Nawet jeżeli był przystojny.

Powolutku, próbując nie hałasować, wyplątałam się z pościeli i wstałam z łóżka. Szybko założyłam bieliznę, a potem wiedziona nieznanym przeczuciem zamiast się całkiem ubrać, wyjęłam telefon z torebki. Widząc pięć nieodebranych połączeń i jakieś dziesięć wiadomości od Stylesa, poczułam, jak grunt pod nogami zaczął się chwiać.

Musiało się coś stać!

Nie przejmując się już śpiącym Peterem, natychmiast oddzwoniłam. Po dwóch sygnałach usłyszałam zaspany i zarazem wściekły głos Stylesa:

– Gdzie ty, kurwa, jesteś?!

– Hę? Co?

– Gdzie jesteś?

– Nieważne – prychnęłam. – Lepiej mi powiedz, co się stało. Czemu aż tyle razy dzwoniłeś? Coś z twoją mamą lub Gemmą?

Peter mruknął niewyraźnie pod nosem, przekręcając się na plecy. Zaczęłam więc szybko zakładać wczorajsze ciuchy.

– Nic się z nimi nie stało. Czemu tak sapiesz?

– C-co? Poczekaj, ubiorę bluzkę.

Odłożyłam komórkę na stolik, dokończyłam się ubierać i gdy zakładałam buty, Peter usiadł na łóżku. Zamrugał, nim zapytał z poranną chrypką:

– Chciałaś uciec bez pożegnania?

– Jasne, że nie – skłamałam. – Muszę wracać na... na uczelnie. Pamiętasz? Nadal studiuję.

Uśmiechnęłam się, przykładając telefon do ucha.

– Poczekaj chwilę.

– Kto to, kurwa, jest? – Styles brzmiał na wściekłego.

– O co ci w ogóle chodzi? Poczekaj minutę – powtórzyłam, po czym zwróciłam się do Petera. – Dzięki za... khm, wszystko. Było naprawdę miło.

– Widzimy się w niedzielę?

– No, pewnie – potaknęłam szybko. Chciałam stąd uciec! Kiedy wstał z łóżka i zaczął się zbliżać, niepewnie zapytałam: – Co robisz?

– Żegnam się.

Machinalnie odwzajemniłam pocałunek, który na szczęście nie trwał długo. Chociaż pewnie i by trwał, gdyby Styles nie zaczął głośno prychać i nawoływać moje imię.

– Kto to? – spytał Peter, marszcząc czoło.

– Kto? Ach, on. To kolega ze... z roku. Dobra, uciekam. Na razie!

Zatrzaskując drzwi od mieszkania Petera, niemal odetchnęłam z ulgi. Musiałam wrócić do akademika, napić się kawy i spróbować zapomnieć o swoim głupim postępowaniu. Miałam nadzieję, że nie pogmatwałam naszych relacji zawodowych, a wywiady przebiegną gładko bez żadnych spięć. Dopiero gdy wyszłam z budynku, przypomniałam sobie o Stylesie nadal tkwiącym po drugiej stronie słuchawki. I wszystko słyszącym.

– Halo? – zapytałam, modląc się, by jednak go tam nie było.

– Jestem. Kto to był, Butler?

– Co cię to w ogóle interesuje? To moja sprawa, z kim się spotykam.

– To twój chłopak? – prychnął. – Przecież dopiero co pomogłem ci zerwać z poprzednim.

Zirytowałam się.

– Że co proszę? Ty mi pomogłeś? Nie ośmieszaj się! Lepiej mów, po co tyle razy do mnie wydzwaniałeś?

Styles zamilkł, co dało mi do myślenia.

– Halo, żyjesz?

– Ta. Dobra, Butler, gdzie jesteś? – spytał, ale tym razem w jego głosie usłyszałam rezygnację. – Mama zaprosiła nas na lunch. Powiedziałem, że będziemy, bo nie chciałem, by zaczęła coś podejrzewać. Na przykład to, że nie mam bladego pojęcia, gdzie od wczoraj włóczy się moja dziewczyna.

– Zaraz wsiądę do metra. Gdzie ten lunch i za ile?

– Za godzinę. A adres wyślę ci smsem.

– Okej – westchnęłam, poddawszy się. W końcu zgodziłam się na ten głupi układ.

– Ej, Butler.

– Hm? – Już miałam się rozłączać.

– Ten koleś, z którym się bzykałaś... Dobry był?

– Co? – zakrztusiłam się, słysząc słowa Stylesa. – Nie twój zasrany biznes. Na razie.

Natychmiast nacisnęłam czerwoną słuchawkę, bojąc się kolejnych pytań. Zresztą, o co mu chodziło? Zjeżdżając po schodach do metra, przeczytałam wszystkie esemesy od Stylesa. W większości pytał, gdzie jestem, co robię i z kim. Zapytał też, czy wszystko okej i gdyby to nie był Styles, pomyślałabym, że się martwi. Co akurat było słodkie. No, ale pewnie czegoś chciał, jak zawsze, więc się nie przejęłam.

Zauważyłam też, że napisał jakiś nieznany numer.

Wiem, kim jesteś, JD albo raczej Julie.

O, kurwa.

Telefon prawie wypadł mi z dłoni, a w gardle pojawiła się gula. Musiałam się szybko uspokoić i pomyśleć, co zrobić. Może ktoś się po prostu nabijał? Może Jessie? Nie, ona jest na to zbyt poważna. Nikt inny nie... A może to ten kamerzysta, stylista albo Peter?

Cholera, cholera, kurwa!

Zdecydowanie należało przemyśleć całą sytuację.

W międzyczasie niestety musiałam pojechać na ten cholerny lunch z moim nieprawdziwym chłopakiem i jego rodziną.

///

Nie pamiętam, kiedy ostatnio tak pysznie jadłem. Mama od zawsze próbowała wpoić w swoje dzieci zdrowe i przede wszystkim regularne odżywanie. Niefart chciał, że ani Gem, ani ja nie należeliśmy do takich ludzi. Woleliśmy przeleżeć dzień na kanapie z pizzą i włączonym telewizorem, niż ślęczeć przy garach i gotować zielone papki.

Przyjazd mamy wiązał się więc z codziennymi śniadaniami, obiadkami, kolacyjkami albo właśnie z lunchami. Szczególnie po tym, jak zajrzała do lodówki w bractwie, w której poza światłem znajdowało się sporo starego, fastfoodowego żarcia i mnóstwo alkoholu.

– A Julie przyjedzie?

– Tak, mamo – westchnąłem, odrywając wzrok od smakowitego kurczaka. – Pytasz o to już setny raz.

– Po prostu się martwię. Nowy Jork nie należy do najbezpieczniejszych miast.

– Jest dwunasta w południe.

– No, i? Mało tu zabójstw, gwałtów czy kradzieży? Myślę, że złoczyńcy nie patrzą na porę.

– Po pierwsze – wtrąciła Gem z pełną buzią – patrzą. Najlepiej zabija się po ciemku, kiedy nikt nie widzi. Podobno. A po drugie, Julie chyba mieszka w Nowym Jorku od urodzenia – Gem rzuciła mi pytające spojrzenie, więc potaknąłem – czyli na pewno zna to miasto lepiej od ciebie i na sto procent wie, jak się obronić.

Nie chciałem wyobrażać sobie Butler próbującej bronić się przed napastnikiem. Wywoływało to lekki strach, co brzmiało absurdalnie. Zerknąłem na godzinę w telefonie. Cholera, powinna już tu być.

– Przepraszam, skarbie.

– Co? Za co? – spytałem.

– Mogłam tego mówić. Zdenerwowałeś się. Ale Gem ma rację, Julie nic się nie stało.

Zmarszczyłem czoło, bez słowa wracając do jedzenia. Bardzo nie podobało mi się moje ostanie zachowanie w stosunku do Butler. Zastanowiłem się, od czego właściwie się zaczęło. Przed oczami rozbłysnął moment pocałunku w klubie, ale zaraz przysłonił kolejnym: nagą Butler stojącą w oknie, a później płaczącą przy łóżku ojca. Czy to już wtedy moje wrogie nastawienie uległo zmianie? Bo chyba to, że byłem zazdrosny i się martwiłem, i miałem na nią cholerną ochotę, nie znaczyło, że mi zależało?

Zanim zdążyłem pogrążyć się w myślach, zauważyłem Butler niemal biegnącą w naszym kierunku. Miała rozczochrane włosy, rumieńce na twarzy i wczorajsze ubranie z klubu. Zacisnąłem wargi, nawet nie próbując wyobrażać jej sobie z jakimś facetem.

– Dzień dobry! – wysapała zziajana. – Przepraszam za spóźnienie, ale ktoś rzucił się na tory i musiałam przejść cztery przecznice z buta.

Mama przytknęła dłoń do ust i wydała krótki okrzyk.

– O Boże, nic się mu nie stało?

– Eee, mamo? Chyba ten ktoś próbował się zabić? I chyba skutecznie? – Gem uniosła brwi.

– Skoro już chciał się zabić, mógł pomyśleć o innych ludziach. Przez niego pewnie są cholerne korki i połowa miasta stoi.

– Harry!

– No co? Mówię prawdę.

Butler dopiero teraz rzuciła mi spojrzenie, bo wcześniej omijała mnie wzrokiem. Uśmiechnęła się kącikiem ust, ale byłem niewzruszony. Dlaczego? Bo byłem cholernie wkurwiony!

– Pokłóciliście się? – spytała mama, prawidłowo interpretując nasze zachowanie.

– Nie.

– Tak – powiedziałem równocześnie z Butler.

Dziewczyna westchnęła, po czym usiadła obok.

– Nie rozumiem, czemu jesteś zły, Harry.

– Bo się w ogóle nie odzywałaś! Od zmysłów odchodziłem, zastanawiając się, czy wszystko w porządku i czy nic ci nie jest! Nawet nie raczyłaś odebrać cholernego telefonu!

Pod wpływem moich zarzutów Butler ewidentnie się skuliła. 

– Ja... przepraszam. Nie wiedziałem, że będziesz się aż tak martwił. A nie odbierałam, bo wyciszyłam...

– Tylko winny się tłumaczy – przerwałem.

Zasznurowała usta, a wzrok skierowała na blat stołu.

– Dajcie spokój, dzieci. Przecież nie będziecie kłócić się o takie głupoty. Harry, każdemu może się to zdarzyć. Nie powinieneś być zły, chociaż rozumiem, że się martwiłeś. Wy naprawdę spotykacie się dopiero pół miesiąca? Nie potrafię jakoś w to uwierzyć. Zachowujecie się, jak para z długoletnim doświadczeniem.

Okeeej, tu mnie mama zaskoczyła. Butler też, bo wymieniliśmy spojrzenia. No, ale to dobrze, bo plan wypalił.

– Julie, na co masz ochotę?

– Może jakąś sałatkę? Co pani je?

– Anne, miałaś mi mówić o imieniu. Sałatkę z łososiem.

– O, w takim razie też ją zamówię. I sok grejpfrutowy. Dziękuję.

– Czemu wy nie możecie jeść tak zdrowo? – westchnęła i sceptycznie popatrzyła na kurczaka z piętrzącą się górą frytek, które ja i Gemma tak uwielbialiśmy.

Po przywołaniu kelnera oraz złożeniu zamówienia, rozmowa znów się potoczyła. Dziewczyny ględziły o jakichś głupotach, przez co czasami czułem się niepotrzebny. Trochę irytowałem się, że Gem, mama i Butler aż tak dobrze się dogadywały, bo przecież ten związek był udawany. No, ale musiałem to przeboleć.

Jeszcze raz zerknąłem na Butler, wzrokiem dokładnie omiatając całą jej sylwetkę. Na szczęście ten frajer nie zostawił na niej żadnych śladów.

– Żałuj, że nie poszłaś wczoraj z nami – wypaliła nagle Gem, czym przykuła moją ciekawość. – Byliśmy na imprezie z JD! Mówię ci, było zajebiście!

– Właściwie to byłam w klubie.

– Byłaś i nawet do nas nie podeszłaś? – prychnęła.

– Przepraszam, ale pracowałam. Pomagałam JD ze sprzętem.

– Twoi rodzice muszą być dumni, że godzisz studia z pracą. Gdyby Harry był taki zaradny – mama pokręciła głową z uśmiechem. – A właśnie, czym zajmują się twoi rodzice? Może się spotkamy, skoro już jestem w Nowym Jorku?

Radość na twarzy Butler nagle wyparowała. Zastąpił je smutek i żal, dlatego bezwiednie przysunąłem się bliżej.

– Mama nie żyje – odchrząknęła.

– Och, przepraszam! Nie wiedziałam!

– Nic nie szkodzi. – Widziałem, jak uśmiechnęła się wymuszenie. – Umarła, jak byłam mała.

– W takim razie bardzo chętnie poznam twojego tatę.

– Eeee...

– Tata Julie wyjechał w podróż do Meksyku – wtrąciłem. Butler spojrzała na mnie z podziękowaniem i pytaniem jednocześnie. Splotłem więc nasze palce razem, chcąc dodać jej otuchy. – Wróci dopiero za miesiąc, może dwa. Jest naprawdę zapalonym podróżnikiem.

– Poznałeś go?

– Nie osobiście – wyplątałem się, a potem zmieniłem temat: – Mamo, zamówisz mi jeszcze dodatkową porcję? Jestem naprawdę głodny.

– Oczywiście, ale tym razem weź jakieś warzywo.

– Warzywa są dla królików. To mi zamów, a ja pójdę zapalić. Julie, idziesz?

– Nie mów, że ty też palisz? – Mama zwróciła się do Butler, która od razu pokręciła głową.

– Nie umiem palić. Poza tym to niezdrowe i w ogóle niesmaczne, ale Harry obiecał mi, że rzuci. Prawda?

– Mhm.

Co, kurwa?

– To czemu idziesz zapalić?

– Bo rzuca się stopniowo – mruknąłem pod nosem zły.

– Tak, może zapalić jednego papierosa dziennie. Chodź, kochanie, przypilnuję cię.

Wstała i pociągnęła mnie za sobą. Wyszliśmy na zewnątrz, stając przed popielniczką. Odpaliłem fajkę.

– Dlaczego to powiedziałeś? – spytała, a potem wytłumaczyła: – O moim tacie.

– Bo widziałem twoją minę. Byłaś zagubiona.

– J-ja... dziękuję.

Uśmiechnęła się szczerze, na widok czego westchnąłem. Nie wiedziałem, co mnie podkusiło, ale postanowiłem wyznać Butler prawdę.

– Wiem o twoim tacie. W sensie że jest w śpiączce.

– Co? Skąd? – pisnęła.

– Tylko się nie wkurzaj, ale... Jak dowiedziałem się, że przyjaźnisz się z JD, postanowiłem cię śledzić. I akurat poszłaś do szpitala.

Butler zmrużyła oczy wściekła.

– Śledziłeś mnie?! Kto ci dał takie prawo?! Nie jesteś pieprzonym detektywem!

– Nie drzyj się, ludzie patrzą – prychnąłem. – Na swoje wytłumaczenie mam to, że śledziłem cię tylko dwa razy. Najpierw pół dnia siedziałaś na zajęciach, a następnie poszłaś do taty. No, i wtedy też widziałem cię nagą, ale to już wiesz.

Nagle poczułem ból w policzku.

– Jesteś cholerną świnią, Styles! – warknęła, po czym odwróciła się na pięcie i zaczęła iść w dół ulicy. Nie mogłem przecież pozwolić jej odejść, gdy obok za ścianą czekały na nas mama z Gemmą. Szybko ją dogoniłem, chwyciłem za ramię i przyciągnąłem. Staliśmy teraz twarzą w twarz, niemal stykając się klatkami piersiowymi. Butler uniosła głowę, patrząc na mnie z rządzą mordu.

O co była tak wkurwiona? Nic złego się przecież nie stało.

– Puszczaj – wysyczała przez zaciśnięte zęby.

– Nie. Musimy wrócić.

– Nigdzie z tobą nie idę.

– A nasza umowa?

– Zrywam ją. – Próbowała się wyszarpnąć, ale nie dałem jej możliwości.

– Wtedy nie zarobisz kasy. Pamiętasz? Twój tata jej potrzebuje.

Butler raptownie przestała się wyrywać, choć wyraz jej twarzy się nie zmienił. W oczach dostrzegłem jednak smutek i... Czy to był zawód? Zawiodłem ją?

Pięć minut później znów siedzieliśmy przy stoliku. Butler milczała, mama rozmawiała przez telefon z kimś z pracy, a Gemma poszła do łazienki. Dopiero gdy wróciła, zaczęły się krępujące pytania.

– Co ty masz na twarzy, Harry? Czy ty... Uderzyłaś go?

Butler zmieszała się trochę, ale odpowiedziała:

– Tak. Dostał za bycie dupkiem.

– Co zrobiłeś? – parsknęła Gem.

– No, Harry, przyznaj się siostrze, co takiego wywinąłeś. – Milczałem, więc Butler oczywiście dodała kolejne trzy grosze: – Zdradził mnie.

– Co?!

Akurat teraz, mamo, musiałaś się rozłączyć?

– Co zrobiłeś? – powtórzyła Gemma, też nie wyglądając na zadowoloną.

– No, opowiedz, kochanie – zaznaczyła wrednie – też chętnie posłucham.

– Po pierwsze, wcale cię nie zdradziłem. W każdym razie nie z mojej winy. To ona mnie pocałowała – zacząłem wymyślać na miejscu. – A po drugie... Nie mam w sumie drugiego wyjaśnienia. To ona mnie pocałowała. Kropka.

– Musiałeś dać jej powód, by to zrobiła.

– Jaki powód? Po prostu spotkałem się ze starą przyjaciółką i rozmawialiśmy – kłamanie szło mi jak z nut. – Nie zdążyłem wspomnieć, że się z tobą spotykam. Pocałowała mnie, odepchnąłem ją, wszystko wyjaśniłem. Ot, cała historia. A ty jak zwykle robisz z igły widły.

Butler była wściekła, że tak ładnie wybrnąłem. Patrząc na jej czerwone policzki i zasznurowane usta, nie potrafiłem się powstrzymać. Nachyliłem się bliżej i objąłem ją w pasie.

– Przecież wiesz, że nie mógłbym cię zdradzić – mówiłem na tyle głośno, by rodzinka słyszała. – Zależy mi wyłącznie na tobie. Wiesz o tym, prawda?

Dziewczyna niechętnie potaknęła.

– Dlatego zapraszam cię na randkę – zaproponowałem, a kiedy Butler się zakrztusiła, nie mogłem powstrzymać uśmiechu.

– Co?

– Chodźmy na randkę. Naprawdę zależy mi tylko na tobie – powiedziałem już na głos. Kątem oka widziałem, jak na twarzy mamy znów pojawiło się szczęście. Plus sto punktów do strategii, Harry!

– Chyba nie mówisz poważnie?

– Całkowicie poważnie. – Przypomniałem sobie nagle rozmowę z rana, kiedy była u tego faceta. – Proponuję niedzielę wieczór.

I teraz, wybierzesz mnie czy jego?

Butler zagryzła wargę oraz zmarszczyła czoło.

– Ja... Okej, ale pamiętaj, że zaczynam pracę o dwudziestej drugiej.

– Oczywiście, kochanie.

Wybrała mnie.

W przypływie ogarniającej radości nachyliłem się nad dziewczyną i musnąłem jej usta. Odsunąłem się jednak po przypomnieniu sobie o patrzących mamie i Gem. Swoją drogą, czy to znaczyło, że pocałowałem ją ot tak, dla siebie? Właściwie gdybyśmy byli z Butler sami, na pewno nie skończyłoby się tylko na pocałunku. Natychmiast odrzuciłem tą myśl gdzieś w szary kąt umysłu.

Nie mogłem chcieć całować Butler!

Dziewczyna przysunęła się bliżej i wyszeptała mi do ucha:

– Czemu to zrobiłeś? Przecież wiedziałeś, że nie mogę odmówić.

– Upiekę dwie pieczenie na jednym ogniu.

– Co?

– Mama i Gem myślą, że między nami już okej, a ja odbębnię karę z zakładu. No wiesz, sama kazałaś mi pójść na randkę – idealnie się wyłgałem.

– Ale nie ze mną! – syknęła, ale uśmiechała się, by nie wzbudzić podejrzeń.

– Już za późno, kochanie, zgodziłaś się. Szykuj się na niedzielę. Skoczę po ciebie o siódmej. A teraz daj mi się objąć i wyglądaj na cholernie szczęśliwą i zakochaną.

Jak powiedziałem, tak zrobiliśmy.

– Wiecie co? Jesteście najbardziej nienormalną parą, jaką kiedykolwiek widziałam – wyznała nagle Gem. – Skoro przy ludziach zachowujecie się jak szaleńcy, nawet nie chcę myśleć, jak wygląda wasz seks.

– Gemma!

Mama zganiła siostrę, Butler się zaczerwieniła, a ja starałem się naprawdę nie myśleć o seksie z nią. Poczułem podniecenie. A gdy Butler jeszcze mocniej się przytuliła i oparła rękę o moje kolano, stwardniałem.

To będzie ciężki lunch.