"Mamo, ta pani zamieniła mnie w dziewczynkę!"

*Noc, sobota. Dnia 25 marca 2007 roku.

W sobotnią noc, kiedy to ludzie już dawno powinni spać, prawie dwuletnie dziecko zbudziło się z krainy snów. Otworzyło swoje wielkie, brązowe oczy i przetarło je małymi rączkami. Wyszło z łóżka, po czym szybkim krokiem skierowało się w stronę wyjścia. Bez żadnych przeszkód otworzyło drzwi od swojego dużego, zagraconego pokoju i udało się w stronę sypialni rodziców.

Pomimo tego, że dziecko żyło dopiero dwa lata, wyglądem przypominało sześciolatka, a intelektem - nastolatka. Jednak nawet jemu czasami zdarzało zachowywać się jak zwykłemu maluchowi. W tym momencie na przykład zapragnął przytulić się do mamy i taty, którzy prawdopodobnie zajęci byli sobą, jak zwykle zresztą.

Podszedł do wielkich, mosiężnych drzwi i zapukał cichutko. Wiedział, że jego rodzice to słyszeli, w końcu oni rejestrowali wszystko - jak sobie tłumaczył. Wszedł więc do środka i spostrzegł, że mama leżała na łóżku i czytała jakąś książkę. Uśmiechała się przy tym lekko. Tata zaś siedział koło niej z jakimś dziwnym urządzeniem na kolanach. Tak więc zrodziła się dziecięca ciekawość, ale kiełkowała ona dość powoli.

Maluch wskoczył do nich na łóżko i położył się wygodnie na ramieniu mamy. Ta odgarnęła synkowi z twarzy kosmyk blond włosów, ponieważ spadł mu na oczy, i pocałowała go w czoło.

- Co czytasz, mamo? – zapytał chłopiec i przytulił się mocniej do ramienia rodzicielki. Kobieta westchnęła cicho i przewróciła stronę.

- „Opowieści z Narnii” – powiedziała i zaśmiała się cicho pod nosem, sprawiając, że w uszach dziecka coś zadzwoniło. – A ty, czemu nie śpisz? – zapytała po chwili i zaznaczając stronę, spojrzała na swoje jedyne dziecko.

- Nie chciało mi się – odpowiedział blondynek. – A gdzie dziadek, i babcia, i wujkowie, i ciocie, i… – mówił, ale przerwał mu ojciec, który odkładając laptop, położył się koło swojej rodziny.

- Jak chcesz, to możesz spać z nami – rzekł cicho, ale na tyle głośno, że wszyscy go słyszeli. – A Edmund pewnie jutro rano tutaj wszystkich sprowadzi.

Światło zostało zgaszone.

*Godzina ósma, czwartek. Dzień 8 września 2009 roku.

Kiedy tylko jaskrawe, jesienne słońce zaczęło wychodzić zza wierzchołków drzew, czteroletni chłopiec obudził się ze śmiechem. Nie za bardzo wiedząc, co go tak rozśmieszyło, Nate szybko wyskoczył z ogromnego łóżka i podbiegł do biurka, włączając przy okazji swój nowy komputer, który ojciec kupił mu na urodziny. Właściwie to urodziny będzie miał dopiero za cztery miesiące, ale w końcu tata musiał się jakoś wytłumaczyć mamie raptownym kupnem maszyny. Nie była ona zbytnio zachwycona, a  nawet stwierdziła, że takie urządzenia są małemu niepotrzebne i mogą zniszczyć jego zdrowie. Na te słowa ojciec ją wyśmiał, a potem kazał chłopu iść spać, obiecując po cichu, że jutro mama się zgodzi. I miał racę: zgodziła się bez żadnego mrugnięcia, ale poprosiła jedynie o to, żeby nie siedział przy nim cały dzień, jak go już dostanie, oczywiście.

Blondynek nic sobie nie zrobił z tej prośby i tuż po otrzymaniu prezentu, zaczął go rozszyfrowywać, po kolei wchodząc na wszystkie strony. Jednak najbardziej spodobało mi się takie jedno, małe, niewinne forum fanficków.

- Nathanielu! – krzyknęła rozjuszona matka, sprawiając, że mały musiał się na moment oderwać od bardzo ciekawego zajęcia. Na dole rozległy się jeszcze śmiechy reszty jego rodziny, która prawie codziennie przychodziła do nich z wizytą. – Natychmiast do kuchni!

Dziecko, parskając śmiechem, wyszło na korytarz i powolnym tempem zaczęło kierować się w stronę schodów. Zanim dotarł do jadalni, gdzie czekała jego mama, przywitał się z gośćmi, a właściwie ze stałymi bywalcami. Po kolei ściskał i całował: trzech wujków, ciocie, przyjaciółkę i babcię z dziadkiem.

- A gdzie tata? – spytał, rozglądając się po salonie.

- W kuchni razem z moją bratową. Bardzo wściekłą bratową – dopowiedział Edmund (ulubiony wujek Nate’a) i zaczął się śmiać. – Strzeż się – uprzedził po chwili bratanka i opadł na kanapę, przygniatając lekko żonę, która wywróciła oczami i bezceremonialnie zepchnęła go na podłogę.

Blondyn bez pośpiechu wszedł do jadalni, ale kiedy zobaczył minę mamy, natychmiast podbiegł do taty. Wystarczyło tylko na niego popatrzeć, by ojciec ulitował się nad synem. Wziął go na ręce, tym samym starając się ochronić go przed złością żony, a zarazem matki jego dziecka. Nate westchnął z ulgą. Przezorny zawsze ubezpieczony, jak mawiał jego drugi wujek – Emet.

- Pamiętasz, co ci mówiłam, Nathanielu? – powiedziała mocno rozgoryczona kobieta, wpatrując się w syna zmrużonymi oczami. Niedobrze, pomyślał malec. Doskonale wiedział, że jeżeli jego mama zwraca się do kogoś pełnym imieniem, ma ochotę go rozszarpać. I w tym przypadku wypadło na biednego Nate’a. Ojciec także zaczął coś przeczuwać, ponieważ wolnym krokiem podszedł do żony, próbując ją objąć i pocałować.

- Kochanie, co się takiego stało? Przecież mały ni… - zaczął łagodnie, prawie uspokajająco, ale przerwała mu brunetka, która złożyła ręce w koszyczek.

- Nie próbuj się podlizywać, bo zaraz i ty ode mnie dostaniesz – mówiła groźnym tonem, jednak tata tylko uśmiechnął się szeroko. W takich momentach chłopiec podziwiał ojca za wielką odwagę. – Nate – zaczęła ponownie mama już opanowanym tonem. Dzięki tato! – Tata i ja nie po to kupowaliśmy ci komputer, żebyś ciągle przy nim siedział. Pamiętaj, jaka była umowa.

Blondyn szybko pokiwał głową, po czym zszedł z rąk ojca i skierował się w stronę mamy. Nie minęła nawet minuta, kiedy chłopczyk przytulał się mocno do swojej już opanowanej mamusi. Teraz na pewno całkowicie ją udobruchał.

- No, i żeby było mi to ostatni raz – dodała i zaśmiała się cicho, kiedy syn pocałował ją w policzek.

- Będzie, mamo, obiecuję! – przyrzekł od razu.

Uśmiechnął się po chwili, ponieważ zauważył, jak tata puścił do niego perskie oko. Zmierzwił synowi włosy i mocno pocałował ukochaną żonę. Nate natychmiast stanął na podłodze i mówiąc „fuj!”, wyszedł szybko z kuchni.

*Piętnasta w południe, dnia 18.12.2009 r.

O, a co to może być?, myślał malec, otwierając kolejną stronę tym razem z inną historią, która pojawiła się na jego ulubionym forum. A więc sprawdźmy oryginał, dodał po chwili w myślach i uśmiechnął się, kiedy przeczytał, kto jest główną bohaterką opowiadania.

W salonie nie było za to zbyt radośnie.

- Gdzie jest Nate? – spytał tata, siadając koło żony. Przytulił ją mocno do siebie i pocałował w głowę. Kobieta spojrzała na niego ze złością

- Mówiłam ci, żebyś nie kupował mu tego komputera, ale oczywiście, ty wiedziałeś lepiej – zaperzyła się brunetka i waląc męża w blond czuprynę, wstała z kanapy. – Teraz wymyśl coś, żeby mu go odebrać, bo jeżeli nadal będę widzieć syna tylko wtedy, jak zgłodnieje, to nie wiem, co ci zrobię! – dodała warcząc i szybkim krokiem wyszła z domu, kierując się w stronę lasu.

Ojciec tylko westchnął, ale posłusznie skierował się na górę do pokoju swojego pierworodnego. Nie minęła nawet minuta, a ten stanął przed drzwiami i zapukał cicho. Nie usłyszał pozwolenia, ale jak to rodzic, wszedł do środka.

- Przestań na razie i spójrz na mnie – powiedział, siadając na łóżku. Kiedy tylko syn rzucił na niego okiem, ten poklepał miejsce obok siebie. Mały bez zbędnych komentarzy usiadł koło taty, podkulając nogi pod brodę. – To zaczyna nas już przerastać, mówię o sobie i o mamie. Przecież parę miesięcy temu obiecałeś, że nie będziesz całego czasu poświęcał wpatrywaniem się w monitor. Jeżeli dalej będziesz to robił, skonfiskuję ci komputer – mówił ojciec, sprawiając, że na czole małego pojawiła się zmarszczka, a potem przerażenie w oczach.

- Tato, ale nie możesz mi zabrać prezentu! – krzyknął rozpaczliwie chłopiec, przez co zmrużył groźnie oczy.

- Jak dalej będziesz całymi dniami siedział zamknięty w pokoju, to naprawdę ci go obiorę – rzekł poważnie, ale wbrew słowom przytulił malucha. – Poza tym już nie bawisz się z Edmundem ani nawet ze swoją… ulubienicą – dodał, ale wymawiając ostatnie słowo, warknął cicho.

- Dobra, to dokończę tylko czytać takie fajne opowiadanie i idziemy do babci i dziadka – zaproponował chłopak, a kiedy tata zmierzwił mu włosy i wyszedł pokoju z uśmiechem, westchnął. W sumie nie powiedział jak długo może to trwać. W końcu opowiadanie ma cztery tomy.

Szybko podbiegł do komputera i włączając monitor, znów zaczytał się opowieściach, które byłby bardzo, ale to bardzo podobne jego życia.

I nagle  coś zrozumiał.

*Dziesiąta rano, dzień 02 stycznia 2010 roku.

Jak prawie codziennie w domu Nathaniela zbierała się cała rodzina i siedząc w salonie, rozmawiali na wszystkie ważne i błahe tematy. Czasem oglądali telewizję, grali na fortepianie, przebierali się czy też nawet kłócili. Tak było i tego poranka. Każdy zajął się tym, co uważał za najbardziej pożyteczne. Aby tylko zabić jakoś czas.

- AAAA! MAMO! TATO!

Słysząc krzyk swojego najmniejszego ulubieńca, wszyscy natychmiast pobiegli na górę do pokoju chłopca.

- Kochanie, co się stało? – spytała mama, szybko wchodząc do środka. Spojrzała ze strachem na syna, który z przerażeniem wpatrywał się w monitor. Kobieta podeszła do niego i również zamarła. Reszta rodziny, patrząc po sobie, również znalazła się obok Nate’a i jego matki.

- Czemu jesteśmy na zdjęciu w googlach? – spytał Jasper i wziął syna na kolana, chcąc usiąść na krześle, żeby wszyscy mogli je zobaczyć. Ciszę przerwało ciche łkanie małego, przez co każdy się na niego spojrzał. Pierwszy raz słyszeli, żeby blondyn płakał. Jasper szybko przytulił syna i wstał, podchodząc do żony, która z przerażeniem wpatrywała się w swojego pierworodnego. Bella szybko odgarnęła mu kosmyk włosów z czoła i również mocno objęła.

- Mamo, ta pani zamieniła mnie w dziewczynkę! – mówił cicho chłopiec, a po jego policzkach poleciały słone łzy.

- Ale kto? Jaka pani? – pytał ojciec i oddając syna żonie, usiadł przed monitorem i zaczął przeglądać strony, na które wchodził jego syn. – Meyer! – wywarczał głośno, kiedy spojrzał na tytuł ostatnio czytanej historii.

- Ej, czy to nie jest przypadkiem ta baba, która przyszła do nas w odwiedziny? – zapytała nagle Alice, sięgając myślami daleko w przeszłość.

- To ona – potwierdził jej słowa Esmer i uścisnął dłoń swojej żony Carlie, żeby dodać jej otuchy. – Tylko czemu powypisywała o nas takie bzdury? – zapytał, kiedy tylko udało im się przeczytać parę rozdziałów.

- Zobaczcie! – odezwał się nagle Edmund. – Że niby ja jestem z Bellą? Przecież to idiotyczne! – zaperzył się i złożył ręce w koszyczek. Raptem otworzyło mu się zdjęcie, w którym to całuje się z brunetką. Kątem oka spostrzegł jak jego bratowa wzdryga się lekko, a Jasper klnie pod nosem. Sam zresztą musiał przyznać, że gdyby nie był wampirem, zwymiotowałby. On i Bella? To śmieszne! – I jeszcze imię mi zmieniła! Edward? Co to w ogóle jest za imię?! Ale su…

- Jesteś pewny, że chcesz dokończyć? – przerwała mu raptownie Rosalie, patrząc wymownie w stronę Nate’a. Jednak podeszła do męża i pocałowała go, śmiejąc się przy tym cicho. – Nie przejmuj się, kochanie. Według niej ja wyszłam za Emeta i jestem zołzą – zaśmiała się cicho pod nosem.

- Przecież ona źle napisała moje imię! – wykrzyczał nagle Emet. – Przecież pisze się je przez jedno „m” i „t”. Czy ona była trzeźwa jak to pisała? – spytał po chwili i obrażony wyszedł z pokoju. Jacob tylko zachichotał cicho i poleciał szybko za ukochanym, żeby go pocieszyć.

- Tak samo zrobiła z Esmerem i Carlie, zobaczcie – powiedział Jasper, kiedy w pokoju znów zaległa cisza. – Zmieniła wam imiona albo raczej trochę je doszlifowała: Esme i Carlisle.

- No trudno, ale trzeba będzie to zgłosić KSD – rzekł ich przyszywany ojciec i wraz z żoną opuścił pomieszczenie, prawdopodobnie chcąc złożyć skargę. Bella, słysząc to, znieruchomiała i ruszając ustami, powtórzyła: Klub Szalonych Dzikusów?

- Ale to nie wszystko – zaczął ponownie Jasper i aż zaśmiał się głośno. – Ona zrobiła z nas jakieś elfy, które mają moce.

- Co? – wtórowała mu Alice, która miała na rękach Nathaniela.

- Z ciebie zrobiła jakąś… no, nie wiem… wróżkę, która wie, co będzie w przyszłości. Ze mnie jakiegoś weterana, który kontroluje emocje. Edward czyta w myślach, a Bella – tutaj zaczął się niepohamowanie śmiać – jest tarczą!

W pokoju nagle wybuchło zamieszanie, przez co na powrót pojawił się Jacob i już pocieszony Emet. Chyba jeszcze nigdy w rodzinie Gillenów nie było aż tak wesoło. Ogólna radość jednak trwała bardzo krótko, a mianowicie do momentu, gdy Jasper przeczytał coś bardzo ciekawego. Coś, co było w czwartym tomie. Coś, co opisywała rzekoma Bella. Coś, co zdarzyło się na jakiejś wymyślonej wyspie.

- Zabiję ją! Sprawię, że będzie cierpieć! Rozedrę ją na strzępy! – krzyczał całkowicie wyprowadzony z równowagi blondyn. Jego żona natychmiast do niego podeszła i położyła mu dłoń na ramieniu. Próbowała go uspokoić. Na szczęście podziałało, ponieważ zły Jasper, to bardzo… zły Jasper.

- Co się stało? – spytała po chwili milczenia, rzucając ostre spojrzenia Emetowi, który aż piał ze śmiechu.

- Zrobiłaś TO z Edwardem, znaczy z Edmundem! – znów krzyknął Jasper i już miał zamiar uderzyć ręką w monitor, co sprawiłoby całkowite popsucie maszyny, ale Bella skutecznie powstrzymała swojego zazdrosnego męża. Uśmiechnęła się i wręcz wpiła się w jego czerwone wargi. Od strony reszty domowników zaczęły dobiegać ich chrząknięcia i jęki sfrustrowania. Ku uciesze wszystkich, pocałunek nie trwał długo, ponieważ w pokoju obecny był ich własny syn. W końcu nie chcą go demoralizować, aż tak bardzo. Oderwali się od siebie z cichym mlaśnięciem, a na ich twarzach widać było lekko zaczerwieniony kolor.

- Ale co? – zapytał po chwili milczenia Nate i przekrzywił z ciekawością głowę. – Co mama zrobiła?

- Masło ubijała – odpowiedział szybko tata, sprawiając, że Jacob aż się zakrztusił. Nathaniel zaś spojrzał na niego dziwnie i ponownie zapytał:

- Nie rozumiem, przecież my i tak pijemy krew, więc po co nam masło?

- No właśnie, dlatego trzeba się o to zapytać mamy – odpowiedział Jasper i posłał żonie przepraszające spojrzenie. Bella prychnęła oburzona i już miała zamiar coś powiedzieć, kiedy nagle Alice z uśmiechem wzięła małego na ręce i wyszła z pokoju, tłumacząc coś zawzięcie.

Rodzice odetchnęli głośno, ale chwilę później blondyn dostał w głowę od swojej ukochanej, która z mściwym uśmiechem na głos zaczęła czytać przygody na wyspie.

*Dzień 2.03.2010 r.

- Widzisz, mówiłem, że mu przejdzie – powiedział Jasper, przytulając żonę jeszcze mocniej i spojrzał na syna, który bawił się z Alice. – Tylko jedno mnie zastanawia – dodał po chwili milczenia, spoglądając wprost w brązowo-złote tęczówki ukochanej.

- Co? – spytała Bella, jakby wybudzając się z transu. Podniosła głowę, tak że teraz znajdowała się blisko niebiesko-złotych oczu blondyna.

- Meyer i jej rzekome zniknięcie – odrzekł cicho, tak żeby jego syn nic nie usłyszał. Jeszcze nie mógł dojść do siebie, po tym jak ta baba zmieniła go w dziewczynkę i to jeszcze z tak beznadziejnym imieniem. – Wiadomo, że KSD się nią zajęli, ale przecież zazwyczaj zostawiali po sobie ślady, a teraz nic a nic.

- Wiesz, skarbie – zaczęła brunetka, uśmiechając się – po tym jak dowiedzieli się, co o nich napisała, nie dziwię się, że nie ma nigdzie żadnych śladów – zakończyła, ale po chwili dodała bardzo cicho. – W zasadzie to się im w sumie nie dziwię. Przecież to są zwykłe wampiry, które tylko… khm – tutaj wymownie spojrzała w stronę syna – ubijają masło.