Fortuna kołem się toczy (20)

20. Istota wspomnień polega na tym, że nic nie przemija
~ Elias Canetti

         Słońce zaczęło chować się za horyzont, aby jego miejsce zajął, równie piękny, księżyc. To właśnie dzięki niemu najjaśniejsza gwiazda odpoczywała; nabierała siły do ponownego wyjrzenia zza chmur i rozpoczęcia swojej wędrówki. I tak było zawsze, odkąd świat pamiętał.

Gwiazdy delikatnie migotały na tle prawie czarnego nieba, przez co prószący lekko śnieg stawał się naprawdę wspaniałym zjawiskiem. Jego prześliczne, a zarazem małe płatki z gracją unosiły się na wietrze. Jednak zanim całkowicie opadły na zimne podłoże, topiły się.

Ten niesamowity widok podziwiał pewien kruczoczarny chłopak, który siedział przy oknie na jednej z najwyższych wież w Hogwarcie. Po chwili jednak, kiedy owy krajobraz przestał wydawać się dla niego aż tak magiczny, wstał z parapetu i chwiejnym krokiem poszedł w stronę kanapy, znajdującej się naprzeciwko kominka, po czym wzdychając ociężale, wygodnie się na niej rozłożył. Zamknął na moment oczy, wsłuchując się w harmider, który panował w Pokoju Wspólnym. Już dawno się nie czuł się, tak jak teraz. W tej chwili ktoś mógłby wywołać wojnę na świecie, a on całkowicie zlekceważyłby tą sytuację i miałby wszystko – za przeproszeniem – w dupie.

Nagle poczuł jak materac, na którym siedział, zaczął uginać się pod czyimś ciężarem, więc szybko i szeroko otworzył swoje powieki, rozglądając się nieprzytomnym wzrokiem wokół. Jednak kiedy tylko ujrzał długie, rude włosy, które wprost uwielbiał, wziął głęboki wdech.

- Cześć, Jim – powiedziała Lily, całując domniemanego brata w policzek. Potter, słysząc to, zacisnął mocno pięści, zdobywając się na nikły uśmiech. Och, jak on bardzo chciał, żeby jego Lily wróciła! Chyba już wolał zawsze wściekłą Evans, niż potulną i wspaniałą siostrę bliźniaczkę! Gdyby mógł, splunąłby.

- Cześć – odpowiedział machinalnie bez żadnych emocji, po czym skierował swój wzrok na jakiś nieokreślony punkt. Lily, słysząc to, prychnęła głośno, przez co James rzucił jej zdziwione spojrzenie.

- Dobra, braciszku, gadaj – rozkazała władczym tonem, uśmiechając się, a po chwili namysłu mocno wtuliła się w jego szerokie ramiona, przy okazji wdychając jego wspaniały zapach, którego nie pomyliłaby z żadnym innym. 

            James zaś, gdy tylko poczuł ciało ukochanej, które się do niego przytuliło, zamknął szczelnie oczy, marząc jedynie o tym, żeby nie zrobić czegoś głupiego. Jednak musiał przyznać, że czasami naprawdę cieszył się z takiego obrotu sprawy, ponieważ teraz Liluś częściej się do niego przytulała, całowała go w policzek bez żadnych skrzywień i protestów, przebywała z nim prawie cały czas. Tak, to były chyba jedyne plusy z tej całej zamiany.

            - A właśnie, nie widziałeś gdzieś Remusa? – zapytała po chwili dziewczyna, głęboko się nad czymś zastanawiając. – Bo, nie jestem pewna, ale myślę, że mnie unika. Może wiesz, dlaczego? – Rogacz tylko pokręcił przecząco głową.

            - Nie unika cię. On po prostu jest bardzo zajęty – powiedział szybko, kątem oka spoglądając na zielonooką, która wpatrywała się w dogasający już ogień. – Poza tym nadal jestem zdania, że powinnaś z nim zerwać, po prostu nie pasujecie do siebie i…

            - Nie zaczynaj znowu – przerwała mu raptownie Lily, warcząc cicho. – Tyle razy ci mówiłam, że go kocham. Przecież się nawet na niego wcześniej zgodziłeś, no! – jęknęła cicho, łapiąc go za rękę.

            - Ale teraz się na niego nie zgadzam. Tym bardziej po tym waszym niewinnym całusie, kiedy się obudziłaś. – Na te wspomnienie Pottera zalała fala uczucia, którego od jakiegoś czasu próbował się skutecznie pozbyć. Jednak niestety ono wracało wraz z tym nieszczęsnym obrazem w głowie.

            James widząc to, wpadł w szał, po czym szybkim krokiem podszedł do swojej rzekomej siostry i jednym ruchem ręki oderwał Lily od, nadal zaskoczonego, Remusa. Dziewczyna tylko rzuciła mu zdziwione spojrzenie, ale nic nie powiedziała, ponieważ wszystkie emocje wyczytała z twarzy bliźniaka. Westchnęła głośno, co po chwili przerodziło się w jęk.

            - No, nie! Jim, przecież już się zgodziłeś na Remisia. – Tutaj Łapa zaczął wydawać z siebie dziwne odgłosy, jednak natychmiast przestał, ponieważ został zgromiony przez parę nieprzychylnych spojrzeń.

            - Jakoś tego nie pamiętam – warknął James, nadal trzymając dziewczynę w talii.

            - No, jak przyłapałeś nas na urodzinach mamy w sypialni – odpowiedziała Lily, rumieniąc się nieznacznie. – Poza tym stwierdziłeś, że dobrze się stało, że to twój przyjaciel, a nie ktoś inny. No, i że nie mogłam gorzej trafić! – dodała szybko.

            - Odwołuję wszystko, co kiedykolwiek powiedziałem o Lunatyku! To mój przyjaciel, fakt, ale od dzisiaj nie jest już twoim chłopakiem! – rozeźlony Jim prawie krzyknął, po czym założył ręce na piersi i wydął śmiesznie usta. Lily otworzyła szeroko oczy, aby po chwili zmrużyć je groźnie. Wszyscy znali tę minę, Ruda była wściekła.

            - Nie masz prawa mi mówić z kim mam chodzić, a z kim nie! Ja się nie wtrącam do twojego życia miłosnego i liczę na to, że ty też będziesz się trzymał daleko od mojego! Nie wiem, co wpłynęło teraz na tę decyzję, ale nie zamierzam jej słuchać! Poza tym… - nie dokończyła, ponieważ Remus, widząc jak James otwiera buzię – w końcu mogła z tego wyniknąć jakaś straszna kłótnia – natychmiast jej przerwał.

            - Lily, myślę, że James musi nas znowu zaakceptować, bo inaczej ciągle będziecie sobie dogryzać i na siebie warczeć, a tego przecież nie chcemy. Wydaje mi się… Daj mu trochę czasu. – Dziewczyna spojrzała tylko na swojego ukochanego, po czym westchnęła.

            - Dobrze, niech będzie – zgodziła się, lekko spuszczając głowę, aczkolwiek po chwili dodała z szerokim uśmiechem: - I robię to tylko dla ciebie, ponieważ ten mój brat za dużo sobie czasami wyobraża. – Potter tylko prychnął, mocniej ściskając rudowłosą w talii.

- James, no! Czemu ty jesteś taki uparty?! – warknęła cicho i lekko sfrustrowana zacisnęła swoje wargi, tak, że teraz przypominały tylko wąską linię.

- Daliście mi w końcu trochę czasu – odpowiedział z błyskiem w oku, uśmiechając się szeroko na samo wspomnienie wyrazu twarzy dziewczyny. – A minął zaledwie jeden dzień, więc nie oczekuj ode mnie zbyt wiele.

Rudowłosa już miała zamiar się odgryźć, kiedy coś, albo ktoś, przykuł jej uwagę. Kiedy tylko w wejściu do Pokoju Wspólnego zobaczyła swojego ukochanego, uśmiechnęła się, po czym, wyrywając się z objęć brata, wstała i szybko pobiegła w jego stronę. Nie minęła nawet minuta, gdy dziewczyna wróciła, ciągnąc Remusa za rękę. Chłopak tylko westchnął przeciągle, rzucając spojrzenie Lily, która właśnie siadała koło lekko zdenerwowanego Pottera.

Jim zaś, widząc z jaką radością rudowłosa patrzyła w stronę jego przyjaciela, zamknął szczelnie oczy, mając zamiar zapomnieć. Chciał zapomnieć. Tak jak ona.

Nagle drzwi Skrzydła Szpitalnego stanęły otworem, a w nich pojawił się sam dyrektor, który z ciekawością zaczął przyglądać się grupie uczniów, stojących koło jednego z łóżek. Jednak jego wzrok na dłużej przykuła pewna zielonooka dziewczyna, która uśmiechała się szeroko, stojąc w objęciach samego Jamesa Pottera. Może nic nie byłoby w tym dziwnego, gdyby kruczoczarny nie wyglądałby tak, jakby miałby iść na ścięcie. Coś tutaj nie pasowało…

- Wujek! – krzyknęła nagle Ruda, po czym szybko podbiegła do Albusa Dumbledore’a, przytulając go i całując w policzek.

Po raz pierwszy w życiu uczniowie widzieli, żeby dyrektor się zarumienił.

- To Memoriamburi*, znana zazwyczaj pod nazwą: Zespół Tymczasowego Zaniku Pamięci – odpowiedziała pani Pomfrey na pytanie Albusa, który przez chwilę milczał, jakby przyswajając do siebie tą wiadomość.

- Czy to da się wyleczyć? – spytała cicho Dorcas, usilnie wpatrując się w naburmuszoną Lily, śpiącą na wznak na jednym ze szpitalnych łóżek. Otóż rudowłosa obraziła się na Syriusza, swojego jakże wspaniałego przyjaciela, który stwierdził, że jest nienormalna. Przecież ona jest normalna, to oni zachowują się dziwnie! W każdym razie od jakiś pięciu minut nie miała już ochoty na niego patrzeć; nie miała ochoty w ogóle uczestniczyć w owej rozmowie, która aktualnie trwała. To właśnie dlatego otuliła się ramionami Morfeusza, dla świętego spokoju! Bo ona jest normalna!

- Naturalnie, tylko trzeba przygotować specjalny eliksir…

- A umie go pani zrobić? – zapytał natychmiast Potter, po czym zacisnął na moment powieki, starając się odgonić od siebie te pesymistyczne myśli.

- Ja nie, choć jestem pewna, że profesor Slughorn na pewno by sobie z nim poradził.

- Ależ naturalnie – odezwał się natychmiast dyrektor, po czym zatarł ręce. – Horacy na pewno się zgodzi, tylko trzeba jeszcze poczekać, ponieważ profesor Slughorn wraca za tydzień z urlopu.

- Czyli za siedem dni Lily znowu będzie dawną Lily? – Kiedy tylko Lissie wypowiedziała te, trochę pokręcone, słowa, w jej oczach pojawił się dziwny błysk.

- Cóż, jeżeli jej przypadek wygląda tak, jak myślę, to wydaje mi się, że do końca grudnia powinna być sobą.

- CO?! – wykrzyknęli wszyscy razem, przez co pielęgniarka lekko podskoczyła ze strachu.

- Tylko pamiętajcie, żeby jej niczego nie wmawiać czy wyjaśniać. Lily żyje teraz  we własnym świecie swoich myśli i radziłbym wam, żeby tak zostało. Dla jej dobra – powiedział dyrektor, po czym kiwnął głową na pożegnanie i wyszedł z pomieszczenia. Za nim widać było tylko falującą szatę.

- Tak jest, profesorze – powiedział cicho do siebie James, po czym, przybierając na twarz sztuczny uśmiech, usiadł koło swojej siostry. Zaczął wpatrywać się w jej zamknięte oczy i delikatny uśmiech, który gościł na jej pięknej twarzy, aby po chwili pogłaskać ją po tych miękkich niczym aksamit, włosach.

Z tego letargu wyrwał go głos Remusa, który właśnie oznajmiał, że jest zmęczony i idzie się położyć. Lily tylko rzuciła za nim smętne spojrzenie, po czym westchnęła.

- Właśnie, Jim! – zaczęła nagle dziewczyna, jakby sobie coś przypominając. – Czemu mi wcześniej nie powiedziałeś, co? – spytała, przyglądając się uważnie wyrazowi twarzy brata.

- O czym? – odpowiedział pytaniem na pytanie, po czym ziewnął przeciągle. A właściwie udawał, że ziewnął. W ten sposób chciał oznajmić dziewczynie, że jest zmęczony i chce, żeby zostawiła go samego. Bo on chce zostać sam!

Jednak nie nabrała się, a wręcz przeciwnie, ponieważ uśmiechnęła się bardziej przymilnie.

- I tak wiem, że udajesz. – Rogacz tylko wyszczerzył niewinnie ząbki. – No, ale dobra, powiedz coś o niej, no!

- O niej? – powtórzył zdziwiony Potter, unosząc brwi ku górze.

- O swojej ukochanej, czy jak ją tam nazywasz, kretynie – odpowiedziała i wywróciła oczami, sprawiając, że James zamarł. O cholera!, przeszło mu przez myśl, jednak niczego nie dał po sobie poznać. Próbował za to grać na zwłokę.

- Nie wiem, o czym, ani o kim mówisz.

- Jim, przestań! Dobrze wiem, że ty wiesz, że ja wiem o niej i nie próbuj się wykręcać – powiedziała szybko i dość skomplikowanie, przez co zamilkli raptownie, aby po chwili popatrzeć na siebie i wybuchnąć głośnym śmiechem.

Cały Pokój Wspólny zaczął rzucać im zaskoczone spojrzenia. W końcu tego jeszcze nie było: Potter i Evans siedzą na kanapie przytuleni i się śmieją!

            - To jak? Jak ona wygląda, znam ją, dlaczego ci się podoba? – zaczęła ponownie, przerywając natłok myśli Jamesa. – Braciszku, no! Jak się nazywa? – dodała po chwili zastanowienia i uśmiechnęła się lekko, przez co w jej oczach pojawił się pewien blask. Rogacz tylko przełknął głośno ślinę.

         - Nie zaprzeczę, że ktoś jest, bo zaraz będziesz się wykłócać – spojrzał na nią wymownie, unosząc wysoko brwi, na co ta zachichotała pod nosem – ale też nie powiem ci dokładnie, kim jest ta osoba…

           - No wiesz! To nie fair! – naburmuszyła się dziewczyna, zakładając ręce na piersi i wydymając śmiesznie wargi. – Ty wiesz, kogo ja kocham, więc czemu ja nie mogę?

         - Wydaje mi się, że o tym wie cała szkoła – powiedział Potter, siląc się na spokój. Jednak na próżno, bo po chwili zaczął się głośno śmiać z wyrazu twarzy swojej ukochanej siostry, która w odpowiedzi uśmiechnęła się szeroko. – Poza tym ona o tym nie wie, więc nie ma tematu – dodał, po czym klasnął cicho w dłonie. Wstał i przeciągnął się niczym duży kot.

        - No, dobra, idź już i rób, co tam zawsze robisz, ale – zastrzegła i spojrzała wprost w jego czekoladowe tęczówki – powiedz mi tylko jedną, jedyną rzecz, okej?

            James westchnął i przeklinając samego siebie, lekko kiwną głową.

         - Jestem pewna, że dużo razy rozmawialiście, więc pewnie ją trochę znasz – przerwała na chwilę, po czym wzięła głębszy wdech. – Powiedz mi, Jimi, czy ona jest dla ciebie dobra? No, wiesz, o co mi chodzi… Czy…

        - Jest doskonała – odpowiedział, wchodząc dziewczynie niegrzecznie w wypowiedź. – Cudowna, jedyna w swoim rodzaju. Ma też niesamowite oczy, które, kiedy tylko się uśmiecha, błyszczą. Wspaniale pachnie, no, po prostu jej zapach poznałbym wszędzie – w tym momencie wziął głęboki wdech. – Kocham ją tak bardzo, że to aż niemożliwe, ale ona mnie nie i to w tym wszystkim jest najgorsze – ciągnął dalej bardzo cicho, mając nadzieję, że nikt tego nie usłyszy, jednak Lily dokładnie zarejestrowała te słowa. Popatrzyła w tęczówki Rogacza, lekko unosząc kąciki ust ku górze. Nie wiedziała tylko najważniejszej rzeczy, a mianowicie tego, że chłopak mówił o niej.

          - I o to mi chodziło – uśmiechnęła się szeroko. – Jeżeli będziesz chciał jakiejś pomocy, to pytaj!

            Rogacz odwzajemnił gest, w myślach łajając siebie za to, że tak dużo powiedział. Cholera, idioto, było po prostu oznajmić, że to o niej gadałeś, myślał cały czas, po czym zmrużył lekko oczy.

         - A teraz jeżeli pani pozwoli, rycerz uda się na spoczynek po tak wyczerpującym dniu zwalczania potworów – oznajmił, przerywając podniosłą chwilę. Pocałował Lily w dłoń, po czym dodał szeroko pokazując ząbki. – Dobranoc, o pani! Chodź, Bumcyfale, mój wierny rumaku!

            Miał zamiar zwrócić się do wyimaginowanego konia, ale jakby na zawołanie podszedł do nich sam Syriusz Black, na którego widok ci wybuchli gromkim śmiechem. A biedny Łapa nie miał pojęcia, o co im może chodzić.