Zamaskowana (6)

Hej!

Doszłam ostatnio do wniosku, że chyba powinnam przestać tak szybko dodawać nowe rozdziały. Jest lekko ponad połowa lutego, a już widnieje ich siedem (teraz publikuję ósmy). Przez to zawrotne tempo niedługo skończą mi się napisane i będziecie musieli dłużej czekać na... cokolwiek? Co sądzicie? Lepiej iść szybko jak burza teraz, a później dać Wam trochę odsapnąć i publikować dopiero, gdy się coś napisze? Poproszę o radę, moi mili. :)

Aha, no i zapraszam na część szóstą Zamaskowanej - mogę jedynie zdradzić, że należy ona do tych kluczowych. A mianowicie Harry po raz pierwszy spotyka osobiście JD. Zaciekawieni? :P

Buziaki!

6. Marzenia się spełniają

Byłem cholernie blisko, niemal na krawędzi orgazmu. Stella chyba też, bo zaczynała głośniej popiskiwać. W tempie pchnięć mocniej uciskałem jej duże cycki. Przymknąłem powieki, rozkoszując się doznaniami. Przed oczami jak zawsze, a przynajmniej od wakacji, pojawiła się sylwetka JD, która z kokieteryjnym uśmieszkiem wypinała się w moją stronę.

Wyobrażając sobie, że w tej chwili zamiast Stelli była JD, wytrysnąłem prosto w kondom.

Pchnąłem jeszcze kilka razy, jednocześnie pozbywając się całej spermy i pozwalając dziewczynie dojść. Po dwóch głośniejszych oddechach wyjąłem penisa ze Steli, zdjąłem prezerwatywę, zawinąłem ją i wyrzuciłem do śmieci.

Stella podniosła się na łokciach, uważnie mi się przyglądając.

– Harry... Tak sobie myślałam...

– No?

– Może poszedłbyś ze mną na kolację, do kina czy coś – wyglądała na zawstydzoną. Naprawdę z całych sił próbowałem się nie roześmiać. Na próbach się skończyło.

– Stel, daj spokój. Nie bawię się w randki. Dobrze o tym wiesz.

– No, tak, ale skoro tak często ze sobą przebywamy, to pomyślałam, że może jednak mógłbyś zrobić wyjątek?

W głosie dziewczyny usłyszałem nadzieję.

Pokręciłem głową, na widok czego ewidentnie posmutniała.

– Już na samym początku naszej znajomości zastrzegałem, że dla mnie liczy się tylko seks, Stella. Powiedziałaś, że to rozumiesz – dodałem, zakładając bokserki.

– Tak, ale wtedy cię nie k...

Zamilkła raptownie.

– Wtedy mnie nie... Co nie? – starałem się podtrzymać rozmowę, choć tak naprawdę wolałem, żeby już sobie poszła. Musiałem psychicznie nastawić się na koncert i na poznanie osobiście JD.

– Nic, nieważne. Baw się dobrze, Harry – westchnęła.

Zeskoczyła z łóżka, ubrała strój cheerleaderki i rzucając mi ostatnie spojrzenie, wyszła. Wreszcie mogłem zająć się przygotowaniami. Dzisiaj miałem jedyną szansę, żeby JD mnie polubiła i się ze mną umówiła. Nie mogłem jej zaprzepaścić. Ciągle zastanawiałem się, jak potoczy się nasza rozmowa. Miałem wielką nadzieję, że Butler niczego jej o mnie nie nagadała, bo wtedy będzie trochę krucho.

Przejechałem dłonią po włosach, wzdychając.

Dasz radę, stary, zacząłem kibicować sobie w myślach. Przecież to tylko kolejna dziewczyna, którą chcesz przelecieć.

Nawet sam sobie nie wierzyłem.

Czy można było zakochać się w osobie, o której się tak właściwie niczego nie wiedziało?

///

Pierwszy raz w życiu denerwowałam się tak mocno przed koncertem. Trzęsły mi się ręce, głos łamał i co chwilę albo się potykałam, albo coś wywracałam. Jessie już trzykrotnie zwróciła mi uwagę, ale widząc, że nie daje to żadnych rezultatów, zaniechała. Miałam wchodzić za piętnaście minut, a byłam właściwie w proszku. Musiałam się jeszcze przebrać i umalować.

Jes weszła do środka ze wściekłą miną.

– Co się dzisiaj z tobą dzieje? Wyglądasz jak przestraszony kociak. Spowiadaj się. Natychmiast.

– Po prostu wiem, że będą na koncercie znajomi i boję się, że mnie rozpoznają – wyznałam nie do końca zgodnie z prawdą.

– I tym się tak stresujesz? Przecież w tym tłumie nawet nie dadzą rady cię zobaczyć, a co dopiero rozpoznać.

– Mają miejsca vipowskie.

– Och! – Zmarszczyła czoło. – Dobra, niech stracę. Zaraz przyjdę, a ty w tym czasie przynajmniej się pomaluj, ok?

Potaknęłam głową. Musiałam to zrobić. Postanowiłam też pomalować się nieco mocniej niż do tego czasu, czyli do czarnych kresek dołączyły też cienie do powiek, potem kredka do brwi, a nawet bronzer, od którego wręcz stroniłam. Wytuszowane rzęsy i czerwone usta były oczywistością.

Kiedy zamykałam szminkę, przyglądając się efektowi w lustrze, Jessie wróciła. W dłoni niosła cztery kieliszki z...

– To tequilla? – zdziwiłam się.

– Tak. Walniemy sobie po dwie. To na pewno cię rozluźni.

– A ty?

– Chcesz pić sama? – Uniosła jedną brew, a gdy pokręciłam głową, podała mi kieliszek.

– Okej. To... to za co pijemy?

– Jul, po prostu się napij – zaśmiała się.

Starałam się unikać alkoholu, ale tym razem chyba nie miałam wyjścia. Zatkałam nos i wychyliłam kieliszek. Najpierw poczułam gorąco obejmujące całe gardło, a później się zakrztusiłam. Oczy podeszły łzami. Chciałam chwycić po drugi, ale Jes mnie powstrzymała.

– Jak się przebierzesz, dostaniesz w nagrodę.

Wywróciłam oczami, ale bez narzekania szybko zdjęłam żółtą sukienkę, a na jej miejsce ubrałam skórzane spodnie i gorset. Na szczęście był zapinany, więc nie musiałam go wiązać co koncert. Założyłam maskę na twarz, a potem znów przejrzałam się w lustrze.

Witaj, JD.

Od razu poczułam się śmielej, ale dla pewności szybko wypiłam kolejny kieliszek. Tym razem się nie zakrztusiłam, co poskutkowało chwilowym przypływem dumy. Mięśnie się rozluźniły, uśmiechnęłam się do Jes, która pokręciła głową.

– Dasz sobie radę, dzieciaku? Pójdę dopilnować, czy wszystko zostało przygotowane.

– Jasne, leć.

Kiedy już miałam wychodzić, usłyszałam dzwonek telefonu. Zerknęłam na wyświetlacz i... cholera, to Scott. Wzięłam głęboki oddech, nim nacisnęłam zieloną słuchawkę.

– Cześć, kochanie!

– No, hej. Co tam? – Zerknęłam na zegarek, a widząc, że miałam minutę, poczułam zimne dreszcze.

– Stoję z pizzą i winem pod twoim pokojem. Jesteś w łazience czy coś? Otworzysz mi? Pomyślałem, że...

– Przykro mi, Scotty, ale... Nie ma mnie. Jestem zajęta.

– A mogę wiedzieć, co robisz? – Ton jego głosu się obniżył. Był zdenerwowany.

– Ja... Oddzwonię. Muszę kończyć. Pa.

Rozłączyłam się, odrzucając komórkę na toaletkę. Wychodząc z garderoby, Scott znów zadzwonił. Poczułam wyrzuty sumienia, ale musiałam jak najszybciej je odpędzić. W tym momencie liczyła się jedynie publiczność. Przybrałam na twarz szeroki uśmiech i wyszłam na podest. Usłyszałam głośną wrzawę, na dźwięk której zły humor odszedł w zapomnienie. Podłączyłam laptopa.

– Cześć! Jak się bawicie? Dobrze? – krzyczałam, rozglądając się po tłumie. – Nie martwcie się, wasza JD już jest i zaraz rozkręcimy tę imprezę! Dajcie z siebie wszystko!

Wykonałam parę ruchów na tabletopie, przełączyłam pliki w laptopie i ustawiłam regulatory. Muzyka popłynęła, a ludzie ewidentnie zaczęli bardziej szaleć. Aż samej zachciało mi się tańczyć. Cieszyłam się jak dziecko.

Po godzinie wreszcie zmusiłam się do spojrzenia na lożę vipowską. Zauważyłam Horana, który skakał jak... cóż, jak świr, na co parsknęłam śmiechem. Nie mogłam się powstrzymać i powiedziałam przez mikrofon:

– Ten blondyn nieźle sobie radzi! – Wskazałam palcem na Horana, który błysnął uśmiechem w moją stronę. – Aż dziwne, że wokół tak mało pań. Dziewczyny, może mu pokażecie, co potraficie?!

Jak na zawołanie, Horana otoczyła grupka rozchichotanych i pewnie w większości nietrzeźwych dziewczyn. Powinieneś mi za to podziękować, pomyślałam. Przesunęłam wzrokiem z Horana na stolik obok i ze zdziwieniem zauważyłam tam Stylesa. On nie tańczył. Siedział z nogą założoną na drugą nogę, popijał coś ze szklanki i bezceremonialnie się na mnie gapił. Gorąco bezwiednie uderzyło w moje policzki, a gardło zaschło. Szczególnie że skrzyżowaliśmy spojrzenia.

Natychmiast się opamiętałam, odwracając wzrok.

I ani razu już na niego nie popatrzyłam. Musiałam z całych sił się do tego zmuszać.

– Dziękuję, byliście wspaniali! Mam nadzieję, że do zobaczenia w następny piątek! Na razie! Bawcie się dobrze!

Odłączyłam laptopa, schodząc z podestu. Kiedy kierowałam się do garderoby, czułam, jak trzęsły mi się nogi. Musiałam przecież porozmawiać ze Stylesem, inaczej nie usunie tych cholernych zdjęć. O ile wcześniej nikomu ich nie wysłał...

Przechodząc koło ochroniarza, zauważyłam, jak Styles wstał i ruszył w moim kierunku.

– Tom – wyszeptałam ochroniarzowi do ucha. – Widzisz tego chłopaka w loczkach i tej czerwonej koszuli? Wpuść go za jakieś pięć minut, ok?

Rzucił mi zdziwione spojrzenie.

– Jesteś pewna?

– Tak. Dziękuję. – Uśmiechnęłam się wdzięcznie, po czym zniknęłam za drzwiami prowadzącymi na zaplecze, a później za tymi do garderoby. Usiadłam przy toaletce, głośno oddychając i starając się jednocześnie uspokoić.

Co ja mu miałam, do cholery, powiedzieć?

Sięgnęłam po telefon, a dostrzegając siedem nieodebranych połączeń od Scotta, już wiedziałam, że miałam przesrane. Byłam w trakcie pisania mu SMS, kiedy usłyszałam pukanie. To na bank Styles.

– Proszę.

Modliłam się, by nie usłyszał drżenia w moim głosie.

Wszedł do środka z półuśmieszkiem i rękoma w kieszeniach spodni. Wyglądał nonszalancko, kiedy oparł się o framugę, dokładnie lustrując mnie wzrokiem. Dosłownie czułam się rozbierana, co powinno mnie zirytować, a nie wywołać te cholerne rumieńce.

– Cześć – zaczęłam, odchrząknąwszy. – Ty pewnie jesteś Harry Styles, mam rację?

– Tak. Czujesz się niekomfortowo w moim towarzystwie?

– Co? Nie. Dlaczego?

Starałam się zaśmiać, ale chyba mi nie wyszło. Uniósł brwi i zrobił dwa kroki do przodu.

– Dłonie ci drżą. – Skinął głową na moje ręce, w których trzymałam telefon. Natychmiast zablokowałam ekran, by przypadkiem nie zobaczył SMSa do Scotta. Inaczej cała prawda wyszłaby na jaw.

– To z nadmiaru emocji. Jestem trochę zmęczona – westchnęłam, wstając.

 Jesteś teraz JD, Styles cię nie zna. Możesz zachowywać się, jakkolwiek byś chciała. Kiedy tylko tak pomyślałam, na usta wstąpił mi lekki uśmiech.

– Rozumiem, że chcesz autograf? – spytałam. – Juls wspominała, jak bardzo mnie uwielbiasz. To naprawdę słodkie. I urocze.

Styles ewidentnie stracił rezon.

– Tak, But... Julie zawsze wie, co i kiedy powiedzieć. Nie chcę twojego autografu.

–W takim razie czego chcesz? – zdziwiłam się.

– Ciebie.

– Co?

Otworzyłam oczy, parskając głośno. Chłopak zaczął się zbliżać i gdybym stała przed nim jako Julie, na bank bym zwiała. JD nie była płochliwa.

– Jesteś dziwnym człowiekiem, Styles.

–Harry. Mów mi Harry – poprawił.

Zatrzymał się tuż obok mnie, stykaliśmy się klatkami piersiowymi. Uniosłam podbródek, by spojrzeć na jego twarz, bo był cholernie wysoki. Niespodziewanie jego ręka spoczęła na moim policzku, który pogładził. Zdziwiłam się, że zrobił to tak... uczuciowo?

– Okej, Harry – zaakcentowałam, strzepując jego dłoń. – Nie pozwoliłam ci się dotykać, to po pierwsze. Po drugie, pewnie oglądałeś mój wywiad... Jesteś moim fanem, więc na pewno. W każdym razie dobrze wiesz, że mam chłopaka. Nie jestem z tych.

– Z jakich?

– Z tych, co zdradzają.

Odepchnęłam go od siebie i założyłam ręce na ramiona. Uśmiechnęłam się zwycięsko, ale kiedy odpowiedział mi tym samym, ewidentnie straciłam rezon. W dwóch susach stał przy mnie, a w kolejnym popchnął mnie na ścianę, do której zostałam przygwożdżona jego ciałem. Ręce przyszpilił mi nad głową, po czym nachylił się i wyszeptał prosto w moje wargi:

– Nie pozwolisz mi się dotykać. O, nie, JD. Ty będziesz błagała, żebym cię dotykał.

Nim zdążyłam przetrawić słowa Stylesa, pocałował mnie. Żarliwie, mocno i chaotycznie. Naprawdę próbowałam się opierać! Usta chłopaka były jednak za bardzo absorbujące. Nie zorientowałam się nawet, kiedy zaczęłam odpowiadać z równym oddaniem i coraz głośniejszym oddechem. Przygryzł moją dolną wargę, więc mimowolnie zajęczałam. Starałam się uwolnić dłonie, by wpleść je w jego czarne włosy, ale silnie je trzymał.

– Dobra, wreszcie koniec! – Nagle do garderoby wparowała Jessie, a my odskoczyliśmy od siebie niczym oparzeni. – Julie, mówi...

Na szczęście Jes w porę się opamiętała, milknąc.

Oboje ze Stylesem oddychaliśmy głośno i szybko, jak po przebiegnięciu cholernego maratonu. Może dałoby radę to jakoś wytłumaczyć? Może tańczyliśmy czy coś? Z poczuciem wstydu zerknęłam na chłopaka, ale widząc ślady mojej szminki na jego spuchniętych od pocałunków ustach, postanowiłam się bardziej nie kompromitować.

– Taak – odchrząknęła Jessie. – Julie mówi, że idzie do domu, ale koncert był ekstra. Będzie dzwonić jutro.

– Mhm. To ekstra.

Musiałam odchrząknąć. Pewnie to przywróciło Stylesa do rzeczywistości. Uśmiechnął się szeroko, na widok czego spochmurniałam. I on po czymś takim ma czelność się szczerzyć?! Zostaliśmy nakryci, przyłapani...

Ze zgrozą zobaczyłam, jak wyciąga w stronę Jessie rękę.

– Masz może długopis i jakąś kartkę? Nie musi być czysta.

Jess potaknęła, a po chwili podała mu owe przedmioty. Styles przygryzł wargę, skrupulatnie zapisując coś na kartce. Wreszcie zgiął ją wpół i podszedł do mnie. Nachylił się i wyszeptał do ucha:

– Było lepiej niż w moich fantazjach. Jestem cholernie twardy. Masz – wręczył mi kartkę, którą bezwiednie złapałam. – Możesz zadzwonić już wieczorem, bo ja na pewno przez ciebie nie zasnę. Mam nadzieję, że ty również.

Pocałował mnie w policzek, rzucił zwycięskim uśmieszkiem do Jes, włoży ręce do kieszeni i wyszedł, zatrzaskując za sobą drzwi. Wypuszczając wstrzymywane powietrze z płuc, opadłam na krzesło. Schowałam twarz w dłoniach, paląc się ze wstydu... i podniecenia.

Nie, Julie! NIE!

– To było... ciekawe.

– Jak mocno przegięłam?

– To zależy od tego, jak dobrze całował.

– Jes! – wykrzyknęłam oburzona, a ona zaczęła chichotać niczym nastolatka.

Zerknęłam na karteczkę, na której Styles napisał swój numer. Przymknęłam powieki, zastanawiając się, co z nią zrobić. Pomyślałam wtedy o Scotcie. Pomięłam karteczkę i najzwyczajniej w świecie wyrzuciłam do śmieci.